Dins lo talhier de la Talhada dau pintre e plastician Jaumes
Privat, t’espantan l’òrdre e la clartat.
As visitat l'endrech de Francis Bacon, reconstituit a Berlin, evocat mai bas sus
lo blòg : desòrdre e rebaladís senhorejan per ajudar l’inspiracion.
Lo talhier de l’amic nòstre, au contrari, que
dona per la fenèstra sus un larg plan d’ensems de montanhas, de prats, de vacas
sensa banas, breçat per un tropèu de nivas, escantilha d’una lutz naturala e
crusa.
M’agrada l'òrdre e la qualitat dau silenci, aquí.
Lei gredons de color, lei minas, lei pincèus, lei clavèus,
lei còrdas, lei tèlas, lo carton de recuperacion que se plega, la goma, son lei
solets frotaments intims que podèm percebre quora òbra lo Mèstre, lo megòt au
bec.
Talhier de la rason, dei formas, dei letras que prenon forma.
Una pintura que
justifica l’emplec de l’occitan dins la vida videnta coma una evidéncia modèrna :
una lenga artistica onte lei mòts, lei frasas emplegats, d’una simplicitat pertocanta, s’animan, se tòrçan, remolinan, se reviran
(mai que mai dins de tons negres, blancs ò jaunes privats) s’amusan
e cantan per leis uelhs. Lo rire es pas luenh. Lo seriós e lo grèu se fan de còps que i a
sentir mai per pichòtei tocas ò allusions.
Fan pas la leiçon lei mòts e lei letras (coma en cò dau Ben) pasmens nos fan veire e sentir.
 |
| A l'intrada dau talhier clar... |
 |
| Tant que vira... Aqui sa colleccion redonda. |
 |
| Lo rire es gaire luenh dins la dicha populària... |
 |
| Lei letras grafinhadas me fan soscar... Aqueu tablèu per ieu, es un tablèu que pensa lo ròtle de la paraula dins la ciutat d'uei. Pintre filosòf. |
 |
| Leis dessenhs originaus per lo polit libre: Esperit de sau. (L'as crompat lo libre?) |
 |
| Jaumes nos fa veire de colleccions d'òbras dins lei cartons, lei camisas, sus un burèu fòrça organizat. |
 |
| La fenèstra fa lume sus leis òbras. |
 |
| Colleccion negra, colleccion jauna Privat. |
 |
| Un colleccion de quatre tablèus que nos mòstra au sòu. |
 |
Lo mèstre au megòt. A l'ostau sei cats cargan de noms de filosofs. Sembla un pintre gregau Jaumes Privat.
|
 |
| Negre, te dison Negre. |
 |
| La matièra fa l'òbra. Suspòrt/Susfàcia? |
|
Merceje mon amiga Mela que me mòstra cada jorn lei camins de la creacion e de la libertat. Aqueste còp me menèt dins aqueu pais polit polit. Son cacalàs agradiu es una rota, una autorota per l'Amistat. Lònga mai!
Sus lo siti deis edicions JORN, podèm legir:
Jaumes Privat es nascut a Espalion (Avairon) en 1953. Sas primièras poësias son de 1968 : en francés, dessenhadas, pintradas. En 1970, passa la lenga d’òc aprèp son recontre amb Roland Pécout. De 1971 a 1975, viu lo moment militant de
Lucha occitana. Contunha d’escriure e de pintrar, mas refusa d’èstre publicat. Es l’autor de cançons per los grops
Cardabèla e
Ara. Quita d’escriure entre 1975 e 1982, l’an que, pel primièr còp, met en mòstra de pinturas a la Mòstra del Larzac. Aquel eveniment es ligat a son rescontre amb Fèlix-Marcèl Castan, animator d’aquela importanta manifestacion artistica e pilar de l’occitanisme contemporanèu, uèi desaparegut.
En 1983, Privat publica pel primièr còp de poësias dins las revistas Òc e Jorn. Aquel an tanben, rescontra Bernat Manciet, que lo sosten total que li pòrta lo buta a crear, encara que contunhe de demorar, de sa quita volontat, en fòra de l’edicion. D’aquel moment, Privat multiplica las preséncias sieunas, coma plastician e coma poèta amb l’estilò, de la mòstra al happening. A comptar de 1995, comença de fabricar una tièra de libres religats a la man (Los Faissets), que los realiza dins son obrador de La Talhada. En 1996, publicason primièr recuèlh de poësia, Talhs, a Jorn. De novembre de 1997 es l’espectacle Cantas de lunas e de pèira, qu’el n’es l’autor e un dels actors.
Los critics pus competents del país d’òc son estats los testimònis màgers de son òbra e sos grands lectors en public. Privat es collaborator, per d’articles e de tèxtes de creacion, a las principalas revistas occitanas. Es tanben estat lo director de Poesia occitana contemporània (1940-1990), numero especial de la revista catalana Reduccions (1991). Es tanben l’autor de tèxtes per de compositors de musica contemporanèa coma Nicolas Wohrel (Ascla del jorn, 2003) e contunha sa collaboracion amb le cantaire Luc Aussibal (CD Ici-même, 1996, e Dedins, 2003). Passèt lo cambiament de millenari en Etiopia. La descubèrta d’aquel « endacòm mai » lo confortèt dins l’exploracion d’aquel « aicí-mai » qu’el quita pas de lo desplegar, dins totes lo senses del terme, en mots, en lenha e en pintura. (SITI DEIS EDICIONS JORN.)
