Ma cambra a 15 euros. En causa deis envasidors fasiéu secar mei bralhas de banh sus lo porta mantèu, dessus lo liech. Lo dacos per se lavar lei mans avié la forma artistica d'una closca en plastic amé de pes. Per la frescor, lo ventilator en flors. Avian lo meme en co de ma bela-maire dins son HLM. Me balhèron la cambra sola a costat deis estelas. Onte la teulissa de la cambra d’en dessus es pas acabada. A costat, un parèu d’Olandés amé dos dròlles. I a una cafetièra vièlha que me fa lo café cada matin. I a un megòt mòrt sota lo liech. E un roman a l’aiga de ròsa en anglés sus la taula de nuech. Surament oblidat per l’Anglèsa que restava aquí, abans ieu, imagine. Sus la paret, una crosta assaja de reprodusir La Tabèrna Maria, amé de tons de blu graulenc. La terrassa granda perlonga lei cambras improvisadas leis unas a costat deis autras. Unei son d’armaris, d’autrei son d’estudiòs. Sent la frigida de lònga dins lei linçòus. Reste sus lei cosinas. E lei cosinas son reinas dins la cultura mediterrana. Es-ti pas tarrible lo bruch dies èrsas que te breçan e te resquilhan de musicas d’Odissèa, coma dins una còca pegada a ton aurilha ? Dolby-Estereó. Surround THX. Lo gost de la sau e son olor te pegan. Deman, prendrai lo desjunat, vista sus la mar. 15 euròs la nuech. Resterai aquí fins a mon despart a Atènas. Pas de violéncia aquí. Lei conversas amé leis olandés son agradivas. Podriá èstre lo paradis sus tèrras fins a çò que lo grand missant Wolf arribe.
Arribèt en Ray-Ban bling bling, camiseta Lacòsta, tongs Pumà, pèu Dessange, aurilha Black Berry. Cranc Dunhil. Es pas lo país dau sonrire. Parla un alemand dur a tres serenas minoras (de « pissosas » diriá Gainsbourg) alemandas que lo tocan, l’arrapan, l’idolatran, lo respiran, begon sei paraulas que son d’òrdres, d’asseguranças, de certituds, de l’autoritat, de la mesfisança, de l’egoisme, e de cadun-per-se. L’Europa modèrna e capitalista es arribada a la Taberna Maria. Fan de bruch amé lei pòrtas, amé lei pes, son bèus totei coma sus una cuberta de Vogue. Son arribats sus la terrassa coma leis grands actors traversan una scèna de tiatre. Amé velocitat, cargan de sacas elegantas. Bags espòrts vò de viatge, en pèu de cocrodila vò en pèu de coide. Passsan d’un punt de fugida a l’autra de mon agach desvariat. Son a rompre totei mei repèris de plenitud. E me balhan jà lo spleen. Silenciosament, aqueleis anamorfosas renan. Se vei per sei bocas torsudas. Maria, la chata, auriá pas reservat l’estudiò grand per elei. Wolf, lo dirai Wolf a l’Alemand, faliá ben trobar un escais a son attitud, dormirà amé una dei damisèlas dins lo placard a costat dau mieu que podriá semblar a una cambra. Es de papier de cigaleta. Se vei, lei dos apartaments ne son un grand qu’es estat copat en dos. Un fenestron nos dessepara velat per un ridèu de crespon. E çò que s’avison pas es que la sarralha mieuna bada en gròs plan sus lo liech dei calinhaires que s’escambian surament a cada nuech. Wolf e sei wolfetas estudian l’Art. Per marcar lo territòri an semenat de libres sus cada cadièra longa de la terrassa, cada taula de plastic, cada pavat onte se podriá marchar. Wolf es surament prof d’istòria de l’Art. Paure lop que se pren lo clòsc. I de beaufs que son afogats d’art. Me lo fau metre en tèsta. Lo monde es pas maniquean. E lei sensibles e cultivats son pas de lònga lei bòns cowboys dei westerns que, coma lo crese, pòdon sauvar lo monde e seis umanitats.
Lei jorns que seguiràn saràn lei pieger. Impossible d’aprofiechar de la terrassa sens tombar sus un libre sus Picassò, Dalí, Vialat. Impossible de s’assetar sens s’empalar sus la trenca cartonada d’una cuberta en papier glaçat d’un libre bèu. A tot malur, bonur es bòn : Quora son pas aquí pòs niflar lei bralhas de banh dei Wolfetas que s’espandisson sus lei rembardas dei balcons e qu’empachan ara la vista sus la mar. Leis olandés se son crispats. Restan cortesament a un recanton de la terrassa pegats a una taula en plastic, mudaràn quasiment plus per pas laissar la plaça. E la nuech, se levan cadun a torn de ròtle per se faire pas raubar la taula de jardin, lume frontau sus lo clòsc. Dabans la fenèstra de l’estudiò gausan pas plus bolegar. Un dei pichòts fa brom brom amé sei Majokits ®. Mai a la chut chut. Deman, desvariat per l’autoritat de l’agach glaçat dau Wolf (perqué lo bruch de la tuttut l’empacha de legir un article ponchut sus la caracterizacion espaciala dei mòstras moligassas en Catalonha Daliena), jogarà amé la Barbie ® de la Marieta per faire mens de bruch. Cadun s’enebis lo conflicte. Siam en vacanças.
Lo promier matin anèri a la vilòta d’a costat me crompar de cocas gregalas que semblan a la fogassa d’Aigas-Mòrtas talament son aranjadas. Amé lo sucre glaçat que fa la farandola sus una crosta un pauc mai dura pasmens. Me crompère de chocolat en podre un pauc poussós dins una espiçariá que i a pas que ieu per crompar de causas coma aquò en Grècia. Data limita dau produch que remonta a la copa dau monde de 1982 en Espanha. Faguère cramar de lach dins la cafetièra electrica que m’avisère qu’aviáu pas de caiçaròlas. Faguèt una crosta negra au fons de la cafetièra. Lo gost de rabinat balha de gost diriá ma grand. E m’installère, solet, tranquille, a la fresca, ras dau balcon onte Wolf aviá laissat sei cendras mòrtas e grisas, sei sietas salas, e una botilha de rosat au sòu. Coma siáu ninoi e que crese au paratge dau monde me cale sus la cadiera en plastic. E que te banhe un tròç de fogasseta dins lo mug, e que te banhe lei lebras de chocolat, e que te banhe un tròç de fogasseta dins lo mug, e que te banhe lei lebras de chocolat, e que te banhe un… MMM ! Acabat ! Tot d’una te surgís pas lo wolf e sei wolfetas? Tòrnan parier de la fornariá. Son totei en muscles, en botox, en popas grossas. Remarque pasmens leis anchoias pegadas ais uelhs du capolier alemand. Fa signe de levar sa man sus ieu, coma s’ère una mosca. Fau se levar e partir. E dins un anglés alemand me crida : « Breakfeast ! Breakfast ! ». Damatge ai pas trobat lei letras goticas per faire un efich d’autoritarisme. E sabètz çò que faguère?… A vòstrei comentaris per trobar la seguida !
Arribèt en Ray-Ban bling bling, camiseta Lacòsta, tongs Pumà, pèu Dessange, aurilha Black Berry. Cranc Dunhil. Es pas lo país dau sonrire. Parla un alemand dur a tres serenas minoras (de « pissosas » diriá Gainsbourg) alemandas que lo tocan, l’arrapan, l’idolatran, lo respiran, begon sei paraulas que son d’òrdres, d’asseguranças, de certituds, de l’autoritat, de la mesfisança, de l’egoisme, e de cadun-per-se. L’Europa modèrna e capitalista es arribada a la Taberna Maria. Fan de bruch amé lei pòrtas, amé lei pes, son bèus totei coma sus una cuberta de Vogue. Son arribats sus la terrassa coma leis grands actors traversan una scèna de tiatre. Amé velocitat, cargan de sacas elegantas. Bags espòrts vò de viatge, en pèu de cocrodila vò en pèu de coide. Passsan d’un punt de fugida a l’autra de mon agach desvariat. Son a rompre totei mei repèris de plenitud. E me balhan jà lo spleen. Silenciosament, aqueleis anamorfosas renan. Se vei per sei bocas torsudas. Maria, la chata, auriá pas reservat l’estudiò grand per elei. Wolf, lo dirai Wolf a l’Alemand, faliá ben trobar un escais a son attitud, dormirà amé una dei damisèlas dins lo placard a costat dau mieu que podriá semblar a una cambra. Es de papier de cigaleta. Se vei, lei dos apartaments ne son un grand qu’es estat copat en dos. Un fenestron nos dessepara velat per un ridèu de crespon. E çò que s’avison pas es que la sarralha mieuna bada en gròs plan sus lo liech dei calinhaires que s’escambian surament a cada nuech. Wolf e sei wolfetas estudian l’Art. Per marcar lo territòri an semenat de libres sus cada cadièra longa de la terrassa, cada taula de plastic, cada pavat onte se podriá marchar. Wolf es surament prof d’istòria de l’Art. Paure lop que se pren lo clòsc. I de beaufs que son afogats d’art. Me lo fau metre en tèsta. Lo monde es pas maniquean. E lei sensibles e cultivats son pas de lònga lei bòns cowboys dei westerns que, coma lo crese, pòdon sauvar lo monde e seis umanitats.
Lei jorns que seguiràn saràn lei pieger. Impossible d’aprofiechar de la terrassa sens tombar sus un libre sus Picassò, Dalí, Vialat. Impossible de s’assetar sens s’empalar sus la trenca cartonada d’una cuberta en papier glaçat d’un libre bèu. A tot malur, bonur es bòn : Quora son pas aquí pòs niflar lei bralhas de banh dei Wolfetas que s’espandisson sus lei rembardas dei balcons e qu’empachan ara la vista sus la mar. Leis olandés se son crispats. Restan cortesament a un recanton de la terrassa pegats a una taula en plastic, mudaràn quasiment plus per pas laissar la plaça. E la nuech, se levan cadun a torn de ròtle per se faire pas raubar la taula de jardin, lume frontau sus lo clòsc. Dabans la fenèstra de l’estudiò gausan pas plus bolegar. Un dei pichòts fa brom brom amé sei Majokits ®. Mai a la chut chut. Deman, desvariat per l’autoritat de l’agach glaçat dau Wolf (perqué lo bruch de la tuttut l’empacha de legir un article ponchut sus la caracterizacion espaciala dei mòstras moligassas en Catalonha Daliena), jogarà amé la Barbie ® de la Marieta per faire mens de bruch. Cadun s’enebis lo conflicte. Siam en vacanças.
Lo promier matin anèri a la vilòta d’a costat me crompar de cocas gregalas que semblan a la fogassa d’Aigas-Mòrtas talament son aranjadas. Amé lo sucre glaçat que fa la farandola sus una crosta un pauc mai dura pasmens. Me crompère de chocolat en podre un pauc poussós dins una espiçariá que i a pas que ieu per crompar de causas coma aquò en Grècia. Data limita dau produch que remonta a la copa dau monde de 1982 en Espanha. Faguère cramar de lach dins la cafetièra electrica que m’avisère qu’aviáu pas de caiçaròlas. Faguèt una crosta negra au fons de la cafetièra. Lo gost de rabinat balha de gost diriá ma grand. E m’installère, solet, tranquille, a la fresca, ras dau balcon onte Wolf aviá laissat sei cendras mòrtas e grisas, sei sietas salas, e una botilha de rosat au sòu. Coma siáu ninoi e que crese au paratge dau monde me cale sus la cadiera en plastic. E que te banhe un tròç de fogasseta dins lo mug, e que te banhe lei lebras de chocolat, e que te banhe un tròç de fogasseta dins lo mug, e que te banhe lei lebras de chocolat, e que te banhe un… MMM ! Acabat ! Tot d’una te surgís pas lo wolf e sei wolfetas? Tòrnan parier de la fornariá. Son totei en muscles, en botox, en popas grossas. Remarque pasmens leis anchoias pegadas ais uelhs du capolier alemand. Fa signe de levar sa man sus ieu, coma s’ère una mosca. Fau se levar e partir. E dins un anglés alemand me crida : « Breakfeast ! Breakfast ! ». Damatge ai pas trobat lei letras goticas per faire un efich d’autoritarisme. E sabètz çò que faguère?… A vòstrei comentaris per trobar la seguida !
