Frears Stephen

Tamara Drewe

Es un film sortit lo 14 de julhet de 2010, en França. Çò que n’en fa pas un film revolucionari… Mai una bòna comedia de l’umor anglés. Lo racònta se sarra puslèu dau vaudevila a la parisenca que dau rosbif acostumier. Òm reconeis la tissa dau Stephen Frears, totjorn afogat per leis istòrias de còr e de q…… (es-ti pas estat un temps lo geniau realizaire dei Ligason Dangèirosas ?…) que menan lo monde, segond ma maire qu’a sempre rason. M’agradan lei dialògs, en VO, a l’anglèsa, elegants e de còps que i a escatologics coma dins Benny Hill (m’agrada la scèna dau cagador en ombra chinèsa) e coma dins tota galejada anglèsa que se respecta. La joventa amorosa dau cantaire es de pas mancar. Tant es expressiva. A una maiça ! Çò que me fa dire que l’escòla francèsa, en mai dei cors d’espòrt dins la tantossada, devriá impausar de sesilhas d’art dramatic en totei, un pauc coma l’Occitan. Aquò s’impausa. Mai lo govèrn es en bòna via.

Se que non, per tornar au film, es risolier, simple e passam un bòn moment.

Realizat per Stephen Frears
Amé Gemma Arterton, Roger Allam, Bill Camp, plus

Long-metratge britanic . Genre : Comedia
Durada : 01o49min Annada de produccion : 2009
Distributor : Diaphana Distribution

Çò que se debanèt dins la satla pendent la projeccion :

Èra l’estieu. E coma fasiá traç que freg, que me sentissiáu coma a l’ostau, dequé faguère ? Ben… Coma a l’ostau, justament… Escampère mei tongs sota mon sèti e benlèu sota lo sèti, en fàcia. Vai saupre, la trobariá ben après ma tong. Es aquò la decontraccion de l’estiva,laissar jogar sei sabatas dins la natura s’en s’avisar se fan de bestièsas ò non. Lo film s’acaba. Coma siáu abonat au cinèma d’art e d’ensag de la vila d’Agradà (Ié direm: Lo Borviu), lo projeccioniste (òc, n’i a encara aquí) aluca pas qu’a la fin dau generic (sariá pecat per un cinefil de posquer pas saupre quau faguèt lo bruchatge pendent la scèna dau cagador ò d’ignorar lo nom de l’òme ò de la femna-clap… enfin brèu…). Pendent lo generic, dins l’escur doncas, cerque mei tongs. Promièra tong : vai ben. La pichòta de drecha, aviá just resquilhat sota ieu. Vai que furne amé mei artèus per te trobar la de gaucha. Cerca que cercaràs. Furna que furnaràs… Mei artèus fan sei gamas. A quatre patas ara sus la moqueta migosa, coma lo chin que cerca son òssa, fau lei recantons de mon reng. A ! Coquin de sòrt coma cantariá lo grand Plantevin ! Pas cap de tong ! Aluque lo reng amé lo portable qu’aviáu oblidat d’amossar (vergonha)… E non, non. La tong aviá fugat. Siáu mau. Coma vau tornar au parcament ara ? Un pès descauçat, l’autre negre e panard ? La satla se vuèja. Lo lume se fa totjorn pas. Pòrta balin balan de l’intrada, coma dins lei restaurants. Me tòrna ma vesina d’en fàcia, la capelada a la Marja Simpson que t’escond la mitan dau film amé son pèu. E la chut-chut, en ombra chinèsa, l’ausisse : « Ma sabata… es pas la bòna sabata… M’an raubat ma sabata… Au volur…. Au raubaire… A l’assessin… ». Èra la mieuna. Aviá fach 500 mètres amé ma tong dins la carrièra, sens se n’avisar. Mai se fasètz lo carcul : n’en manca una ! La de la femna. Aquela aviá passejat sota l’ecran. E siam sortits, amé lei bònei cauçaduras. E lo rire ai bregas. Podètz jogar la musica de la flaüta de Pèire Ricard dins la Cabra.