De la non preparacion au Castèu de ma Maire.

M’an oblijat a l’agéncia de viatge, onte trabalhe, de passar Lo Castèu de ma Maire ai clients qu’èran en sejorn a Buòus (Leberon) au Castèu de l’Environa (lo país de Pessemesse)... Après una granda escorreguda au « Pas dau Reinart » (the granda rando of the setmana), saca d’esquina, buf de trabalhaires ciutadans, lei clients se son recampats dins seis sabatas e sei pijamas regats d’espitau sus lei cadieras de la collectivitat que te balhan la sciatica a vida.  Dins la sala bela e mofida aquò pudissiá  lei pés e lo buf avinassat  deis alens (lo patron de la cantina sert de vin en Teta Brick ® dins lei dorgas de fèrre).
Abans que de partir ma patrona Arpiana m'aviá dich: anem ! Tam ! Coma siás occitanista, passaràs ben un film de Panhòu ! Me dise : qué ? Detz ans d’occitanisme positiu e modèrn dins aquela vila negra per arribar a passar... Panhòu pendent l’animacion d’un viatge ? Me vesètz ? Robert Lafont, tòrna au pais, son venguts calucs!

Mai coma aviáu la bròda d’alestir quicòm mai, faguère çò que ma cap me demandava.

La Television 16/9, marca nipòna inconeguda amé un tubàs catodic coma se fasiá en 50 abans l’ecran plasmà esquichava un lector de DVD d’a passa-temps e m’esperava au recaton de l’intrada dau castèu. 
 Mon public arriba. Presente lo film coma lo Schmòll lo fasiá dins la Darniera Sesilha sus FR3. Coma siáu ipocrit e qu’ai pas lo gost de faire mon òbra, sensa gaire de preparacion coma fau, presente Ive Robert coma lo grand mèstre dau cinèma francés: gnagnagnanagnan... Aponde:
- La guerra dei botons, es eu !
 Lei practicas aprovan :
- E ben òc ! A coquin ! Ne fasèm pas plus e cinèma coma aquò ! A ! Ben non ! A coquin non! Ont’a passat lo temps dau bòn cinèma francés ?
 E lei mete dins mei pòcas (qunta puta fau). Respònde a la demanda. Es mon mestier.
 Coma aviáu ren alestit mai que siáu pas tòti coma vos, decidiguère de passar lo film en fuelheton (fau pas s’excitar de tròp amé leis ecrans a l’ora de dormir).  Lo trocejère en tres còps en creire que durava doas oras (ai agut la canha de legir la cubèrta dau DVD). Passère lo film  doncas una mieja oreta lo dimarç, una ora lo dimecres, e lo dijòus lei clients s’assetèron dabans... lo generic de fin ! En fach... lo film durava 1o30 ! Merda. Coma faire ? Mai putan! Coma faire ? Òm va pas cochar lei clients coma aquò ? Sus la digestion dau Teta Brick ® ? Pas enveja de me trobar ais urgéncias a Bonieu a detz oras dau ser! Alòr ai una idèa de gèni (Max Roqueta, sòrte d’aqueu còs!) e m’ause dire : « Èra previst. Assetatz-vos ! Vos vau passar lei bonus dau DVD. Anatz decubrir coma an virat lo film provençau dins de polits decòrs de Provença. Anatz veire lei còlas provençalas, lei bastidas provençalas, lei morres provençaus qu’inspirèron leis grands autors provençaus. Anatz descubrir lei vestits vertadiers provençaus !». Bote lo menut. Lo menut es presentat sus una napa jauna amé lo cant dei cigalas (provençalas). E zo  mai, nos veici partits per una ora d’imatges (aqueste còp verifique la longor sus la cuberta).   Mai de còlas provençalas, de bastidas provençalas, de morres provençaus... pas ges ! Lei bonus èran parisencs e cheaps. Lei camèras tancadas sus Ives Robert, plan gròs, pull en V, que parlava, dins un imatge de qualitat VHS, amé un son ORTF que te dise pas, dins un decòr d’ostau Bouygues (r). Ives Robert, pecaire, charrava, repepiava sei relacions amé Felip Caubère, descrich coma un comedian rachon puei seis relacions amorosas e incestuosas amé Panhòu, lo Gèni de Provença. Durent una ora. Qué cagant. Quora lo lum a tornat, lei clients qu’an pagat mai que restan cortés me diguèron : « Faudriá cambiar lei cadieras ». Son ben braves.