Quatre dromadaris

Lo desèrt blanc de la pagina de carrèus.  La garganta seca, espère, retarde la minuta que faudrà pausar l’estilò. Deurai un còp de mai escriure per sedusir. Leis enfants arriban a cinc oras e mieja e sus lo fuelh i a lo desèrt. 
Galopians ! Perqué fau-ti, cada ser, vos contar d’istòrias de dormir de drech ?

-Per posquer dormir, volèm d’istòrias de dormir drech. Per posquer dormir. Es ansin !

Aluque una Camèu®. Lo desèrt de la pagina blanca, lo desespèr dau paire au fogau, la frejor de la maire au trabalh, e cada ser invetar una istòria nòva, quora vira, per ela, lo micro-ondas.

-Mon bèu, vai lei cochar. Trime ieu ! Trime la jornada durent !

Au començament, aquò m’èra aisat aviáu una molonada de còntes dins la tèsta : Lo Bossut de Pau Fevau ò Quatre bèstias en una d’Edgard Allan Poe, aquò te fotiá la peta, te clavelava au liech, e t’ensucava, tot d’una, lei quatre camèus ! Mai dempuei quauquei temps es la secaressa, tot es estat fach, tot es estat dich, dempuei quauquei temps quand jòga lo tamborn de la maquina de lavar, sus lo còp de setze oras, m’assete an aquela taula, dins la cosina, dubrisse lo quasèrn d’angoissa, e en ritme... invente. La Vedeta® m’estimula. Mai, manca d’astre, la Vedeta® cala !

Se leis enfants dòrmon pas aqueste ser, la « boss » va un còp de mai me n’en faire portar la carga que trima, trima la jornada durent, ela.

Lei mòts, me lei fau escupir ! Bota... Ieu, siáu pas Carles Du Bos e s’aquela vida contunha : cap a la Droma ! Òc ! M’i anarai negar, lo pè estacat a la maquina de lavar...

Quatre dromadaris venon tustar a la pòrta. Sople. Vendon-ti de calendiers ? De pastissons ? Ramonan-ti ? Rauban-ti ? Representan-ti lo sindicat dei representants ?

Lo promier d’aquestei toboggans dei quatre patas, lo grandàs, lo vielhàs, lo laidàs, pela. Lo segond, lo mejanet, exibis fier una perruca bruna, cortet e en bròssa. Me rementa quauqu’un. Lo tresen, lo pichon, mastega sensa relambi una mastegagoma sus lo ritme de la maquina de lavar. Enfin, lo pichonetonet baveja tan que tòrne passar la pelha de dètz oras au sòu e li porge coma un toalhon. Me rementan quauqu’un. Indique lei patins, a drecha de la pòrta d’intrada, lei fau assetar, sensa mòt dire a l’entorn de la taula, e leve lei fuelhs dei carrèus desertats. Flame : òc, quatre dromadaris a ma taula ambé de patins ! Aquelei quatre parchidèrms m’alucan en cabussada, coma de ducs, coma de bòbos, fan leis inspectors deis òbras acabats.

Ai crenta de posquer pas acabar lo cònte dei mistons. Tan que vira fai de torns, la maquina de lavar. Mai coma de mamifèrs de la sang cauda pòdon-ti se mostrar tan fregs ? Calan. M’enfade solet : se desbranque la maquina, Mejanet aurà-ti la cortesia d’armoçar son mastegagoma ? Aicí, enebit de mastegar, Monsur, es una lei que ven d’espelir e vos menarà drech darrier lei barrèus de la cròta nòstra, au mai pregond dau jardin !

-Siam quatre dromadaris nascuts sota lo signe dau  taur. Avèm totei lo meme jorn d’anniversari a un an pròche, la mema maire e çò que saup pas papà (mon paire, pecaire aviá qu’una dent) de paires dispariers. Mai una giba cadun.

-Te crese, çò dise.

-Papà pica e mamà cordura d’escharpas per lei girafas d’Asia. Ansin refusèt la vòstra convidacion, afortís la perruca.

-Es pecat !

Respònde suau, sensa soscar : i a quatre dromadaris dins ma cosina, aquò’s normau, e segur, charran... non, me geina pas brica !

-Vos mercejam plenament, mastega lo mastegaire. Vos (tòrna prene una mastegagoma) mercejam per l’adopcion !

-Bondieu ! Aquò’s  ren ! Sabètz quatre de mai ò de mens, es la mema chorma per ieu ! Benlèu un pauc mai de cosina, un pauc mai de netitge, mai, vos assegure, es ren a costat d’ela. Paureta ! Trima la jornada durent !

Mai mon esperit que s’èra un briconet envolat davant la banalitat de la situacion, s’arrèsta sus lo mòt : « adopcion » e fa venir an ieu lo reflèx naturau de la paraula :

-L’adopcion ? Quunta adopcion ?

-Ai !Vos avisèron ? Siam lei correspondents dei mistons, que, en lenga viva estrangièra promièra annada estudian lo dromadari. Escriguèron : « venètz aicí, papà es remirable, es un contaire bèu, devriatz escotar seis istòrias. »

- Començam ara ?

-Començam ara ? tòrna dire lo topin de Nutella®. Darrier lo topin, i a Pèire.

-Anem papa ! Anem !

-Pèire as sopat coma un porcàs, vai te fretar la boca, e quand manjas gardes pas ta mastegagoma !

Tot vira normau. La pichonetaneta, Carlina, baveja, lo grandàs, Micolau, pela de tota son acnèia, l’autre e sa vilana copa en bròssa me demanda sa uechena lesca de pan, quant a Pèire se freta lo caratge e bloca la mastegagoma dins l’aiguier. Comprene pas. Faguère una mena de morphing, mesclère meis enfants ambé de dromadaris.

-Papà, papà, qué nos contas aqueste ser ?

-La galina deis uòus d’aur ? Lei còntes dau cat quilhat ?

-La polida e la bèstia ? Lei memòrias d’un ase ?

Totei aqueleis animaus, manses coma d’anhèus sensibles, aquelei racòntes de moralitat... Son tan bòns, pudisson pas, escupisson pas, bavejan pas, pelan pas...Es pecat de dire ais enfants de messorgas sus lo verai dau monde. Contar que tot es bòn coma la pelucha, doç coma la barbapapà. Faus.

-Drollets, aqueste ser es temps de venir grand, de vos ensinhar lo crudèu de l’Òme. Vaicí l’istòria de quatre dromadaris...

Subran, tòrna la « Boss ». Fa virar lo micro-ondas e ven dire de bonjorn ais enfants.

Avec ses quatre dromadaires

Don Pedro d'Alfaroubeira

courut le monde et l'admira

il fit ce que je voudrais faire

si j'avais quatre dromadaires

Guillaume Apollinaire