13.02. 08 - Prado -Sabe pas s'es mon mestier de palhassa. Sabe pas s'es la chauchavièlha d'aièr de ser mai lei pinturas de nan, perdudas dins lo dedale dau Prado, m'atrivan . Esconduts a la chut chut darrier lei parets te sauton dessus coma de matagots reviscolats. Entre lo rire e l'orror. Lo monstruos es risible. Es ço que semblava de dire Baudelaire dins sei fulhetons d'Art. Per la pintura de Juan Van der Hamen y Leon que se ditz Retrato de Enano avèm un sentit estranh... Entre lo respecte dau personatge e la paur. Vaqui ço que ditz la plancarta sota lo tablèu: " Se trata problemente de uno de los bufones de la Corte..." Doncas... Es aquo ço que fasié rire au sègle 17? L'endecat? La malautié? Lo mau viure? Lo nan èra pas reconegut per la societat civila. Levat per faire rire. Lo segond tablèu representa EL BUFON. SERVIDOR DEL CARDENAL. Es un retrach de la famosa colleccion de Velasquez sus lei nans. Anave faire una blaga sus Mimi Matia, chatonetoneta de la television francèsa. Mai vos auriéu decebut tant son gost èra marrit. Puèi es facile de prene Mimi Matia per faire de galejadas sus lei nans. En França. Enfin... Aquo nos interroga sus lei limits de l'umor... O! Mela as tei limits, tu, en umor? E tu? Dona Tartina? (dona Tartina es una femna que rescontrère la setmana passada... Passava son temps de cacalassar... Era sa vida, qué... Cacalassar).
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada