Un film delicat. Força estetic. Un Almaric grandàs. L'ai vist dins lei condicions dau malaut: couchat, lo casco sus leis aurilhas, l'ordenador sus lo pitre. E coma es un filme que joga sus l'identificacion dau malaut, amé la votz off e la camera subjectiva sabe pas coma siéu pas rintrat dins la depression après... MDR... Lo voliéu pas veire per de rasons que podètz devinhar... Mai finala: es ben escrich, ben realizat. Crese qu'avèm aqui un cap d'obra. Enfin. Es subjectiéu. L'avètz vist?
dissabte, 12 d’abril del 2008
Le scaphandre et le papillon
Subscriure's a:
Comentaris del missatge (Atom)
1 comentari:
ieu legiguèri lo libre quand sortiguèt, assetada pel sòl de la fnac... Me soveni pas gaire, finala. Pas vist lo film. Mas sai pas se n'ai enveja.
Publica un comentari a l'entrada