M'es malaisat de me resquilhar en co d'un autor inconegut. Sabe que son lengatge sarà diferènt, que faudrà rintrar dins son univers. E me fau de temps per faire coneissènça.
Per descubrir un autor novèu tot passa per un rituau. Se passa au cochar. Lo libre demora un temps sus la taula a costat dau liech. Me reluca. Lo reluque. Lo toque de cops que ia. Agache la cubèrta. La maquista. L'annada de publicacion. Sente l'odor dei paginas, de la tencha, me pren l'enveja amé la pauma de la man de passar long de la pagina coma s'èra de la seda. Pareis que l'acte de copar lei paginas d'un libre ligat se ditz: "Violar". "Violar un libre". Coma una acte de desflorason. Fetichiste de l'objècte libre es apaurit que passe a la lectura d'un magazine vo d'un jornau. Amosse lo lume. Lo libre, lo vole pas plus veire. De cops que i a pou prende de mes per acomençar lo rescontre. (Vos dise pas quora comencère d'estudis de Letras Modèrnas coma me fasié mau de passar d'un autor a un autre, d'un genre a un autre, d'un periode artistic a un autre a una velocitat que t'es impausada. Coma comprene la musica d'un autor? La sentir e la pensar se se donam pas lo temps de prene lenga am'èu?)
Coma siéu quauqu'un d'entier, d'extreme dins mei reaccions (ço que me diguèron leis amics) ai una certa crenta d'entemenar aquela novèla aventura sensibla. Un cop qu'aquèu pas es franquit, pauc-a-cha-pauc, pode pas me desfaire de l'autor, de son istoria, de son univers. E pode pas plus me sortir dau libre. A la fin d'aquela aventura de patiment e de plaser, torne prene la lectura a la debuta per me pas desfaire d'aquela relacion forta. Que me tiba, fisicament. Puèi, un cop la legida acabada, sensa la paur dau rescontre, dau promier cop, rintre dins l'istoria e trobe de plasers forts, de causas novèlas qu'aviéu pas sentidas a la promièra lectura.
Faguère donc pache amé La Petite Pièce Hexagonala de Yoko Ogawa. Lo problèma que se pausava an ieu èra de rintrar dins una civilizacion inedicha que, inculte, coneissiéu pas: La dau Japon. Finalament, per nosautres, que siam de la generacion "Mangà" e que siam estats sensibilizats sensa va saupre ai codis onirics dau genre per la television e la benda dessenhada, pausa ges de problèma. E, me sembla, qu'es benlèu una dei literaturas que sembla la mai procha de l'univers nostre (parle aqui d'un biais generacionau e non pas civilizacionau). Es una escritura preciza, un roman cortet. E cabussam (es lo cas de va dire, a ço que comprene l'autor imagina la majora part de seis accions dins lei piscinas...) regde dins l'accion onirica, sensibla e forta. Lo personatge principau rescontra doncas dins lei vestiaris dei banhs japonés una chatoneta. Pivelada per sa preséncia silenciosa e preciosa va la seguir dins una quista d'au dedins que sarà simbolizada per "La peçota exagonala". La peçota exagonala sert de se contar d'istorias, barrutla dins lo monde e t'ajuda per dire tei secrets. L'idèia vos sembla simpla. Es per aquo qu'es bèla.
Coma dins lei filmes vo lei dessenhs animats japonés ço que nos pertoca es lo biais de rendre vidènts lei detalhs de la vida: lo biais que perdes un objècte dins ton ostau, lo biais que lo tornes trobar quora lo vols pas,. E la nafradura que lo dacos te fa car te rementa son utilizacion e lo costat afectiéu qu'i èra ligat. Aqui, per exemple, sarà la plaça de concèrt ofèrta per lo novi envolat. Leis imatges son alentidas. Pren lo ritme de ta soscadissa e de ton patiment.
Quant de temps me faudrà per sortir d'aquela l'istoria qu'es l'ofèrta d'un songe ?
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada