James Crumley: Anybody can write a sad song

Promier es lo titre que m'agradèt. Segonda causa que m'agradèt: lo prètz. Ten de la colleccion FOLIO a dos euros. Tresen, ai mon peridode "forma corta". Coma siéu de la generacion zapping es una forma que me vai força. Se pou legir dins lo trin, dins la carrièra au cafè e au cagador. Lo ser abans de te dormir as una istoria complèta coma dins lo jornau de Miquet. E lo format dau libre rintra ben dins ta saca. As vist totei leis avantatges? se que non es bon. Traç que bon. Es american. E sabon contar d'istorias. Tres novas d'endacom mai coma dirié l'autre. Entre Hammet e Chandler. La promièra es lo retrach d'un jogaire de contri, que nos escapa un pauc. Nosautres avèm Janda mai gaire de cantaires de contri musica. Lo segond es l'istoria d'un joine que vou faire sordat que la maire vou pas (encara una copa alibofis). Mai lo paire li fa partejar son amor per lei potz a Petroli. Lo podèm pas trop comprene perque en Occitània avèm pas de petroli mai d'idèias. E siam mai d'afecionados que de petrolaires. Me comprene. Lo tresenc es lo mai long e parla d'un jogaire de balon american en plena cabussada dins son mestier. Nosautres lo comprenèm un pauc qu'avèm lo tambornet coma esport professionau. Es pas tant pagat coma a la Camif, mai bon....

Non. Rai. M'agradèt pasmens sota sei costats un pauc estranhs, lo libre. Vos l'aconselhe doncas per ne posquer parlar aqui que dempuèi quauquei temps oblidatz de me mandar de coms. Mai benlèu que siatz a legir la tièra complèta dei Folio a dos euros.

James Crumley, Tout le monde peut écrire une chanson triste, Paris (França), Gallimard, Folio, 1999.

Lei tres nova son estadas tiradas de: James Crumley, Le bandit mexicaine et le cochon, Paris, Gallimard, Série noire n°2544.