Uèi es lo rescòntre dei palhassas. Bilanç d’estage coma dins lei grandeis entrepesas. Cada palhassa se mescla, siegue en faire un solò, siegue en faire un parèu. Siáu en parèu amé una polida chata que faguèt fòrça cors de palhassa. Que ieu siáu un començaire. M’agrada de lònga d’afortir que siáu començaire. Me fa perdonar un fum de causas.
Lei nòstrei palhassas an decidat de se la jogar New-York New York. Pecaire. Assajan de faire ben mai es una chauchavièlha. A la debuta, jogan la peta. La palhassa jòga sus l’instantanèu, lo moment precís e mes a nus sei sentits en agachar lo public dins leis uelhs. Arriban sus lo platèu en se donar la man. Polit parèu de palhassa. Dison qu’an paur. Jogan la paur. Son situats au fons dau platèu. E anoncian que van faire un grand espectacle en bretonejant. La voés diéu de la capolièra clown (la meteire en scèna a un ròtle omnipresent dins ta tèsta, es curiós coma experiéncia… te quita pas.) rembombis dins la nòstra tèsta : n’avèm pron dich, avèm anonciat lo tablèu. Ara passar a l’accion.
Vocalisas clownescas. Mai mèfi. Fau faire veire que la palhassa assaja de s’aplicar. De faire ben. Monstrar sa voés. Avèm de polidei voés totei dos. Lo monstar au public palhassa. Ara la coregrafia. Parier que per la voés : monstram una aplicacion d’escoliers. Se mesclam segur. Es un pauc tragic finala de jamai capitar, mai rai, siam clown, fasèm avans. Ma partenaria jòga amé son boa (una sèrp afrosa dei plumas ròsas). M’atissa aquela causa. Jape coma un chin. Es a venir caluc. Dins mon imaginacion lo boa se transmuda en granda saucissa. Bau ! Bau ! Lo boa ! Bau bau!
Mene ma partenaria sus un cube. Monta coma se montava leis escaliers de Las Vegàs. Mai i a pas qu’un cube… Se crei. Li mene un porta mantèu. Crei qu’es un micrò. Canta dins lo porta mantèu. Assajs micròs. Un dos un dos. Ela sus son cube. Ieu, au sòu. Jògue mezzo per li donar de plaça. Pauc-a-cha-pauc, la gelosiá me pren. Vòle lo porta-mantèu micrò. Saute per l’agantar, per cantar dessús. Ma voés se fa ausir cada còp que capite d’agantar lo micrò.
Demandam la musica (aquí ai un trauc, sabe pas plus a quin moment dau numerò se passa). Disèm a la regia : « Regis ! La régie ! Régis, la musique ! ». E normalament, la regia nos bota la musica. E Franck Sinatrà s’escampa a l’aiga.
Davala de son cube, ma palhassa. Monte sus lo cube. Desvisse lo porta-mantèu. Li fa un capèu. La seguisse amé lo capèu de fèrre. Assaje de la pas perdre. De son capèu redond ne fa un volant de veitura. Monte a chivau sus lo porta-mantèu. Monta darrier. Fasèm lo torn de la scèna. Un còp. Dos còps. Es lo darrier. Siam crebats de la performancia. Bufam. E es la sortida de scèna. Vos dirai çò pensaràn leis autrei palhassa de l’acamp.
Lei nòstrei palhassas an decidat de se la jogar New-York New York. Pecaire. Assajan de faire ben mai es una chauchavièlha. A la debuta, jogan la peta. La palhassa jòga sus l’instantanèu, lo moment precís e mes a nus sei sentits en agachar lo public dins leis uelhs. Arriban sus lo platèu en se donar la man. Polit parèu de palhassa. Dison qu’an paur. Jogan la paur. Son situats au fons dau platèu. E anoncian que van faire un grand espectacle en bretonejant. La voés diéu de la capolièra clown (la meteire en scèna a un ròtle omnipresent dins ta tèsta, es curiós coma experiéncia… te quita pas.) rembombis dins la nòstra tèsta : n’avèm pron dich, avèm anonciat lo tablèu. Ara passar a l’accion.
Vocalisas clownescas. Mai mèfi. Fau faire veire que la palhassa assaja de s’aplicar. De faire ben. Monstrar sa voés. Avèm de polidei voés totei dos. Lo monstar au public palhassa. Ara la coregrafia. Parier que per la voés : monstram una aplicacion d’escoliers. Se mesclam segur. Es un pauc tragic finala de jamai capitar, mai rai, siam clown, fasèm avans. Ma partenaria jòga amé son boa (una sèrp afrosa dei plumas ròsas). M’atissa aquela causa. Jape coma un chin. Es a venir caluc. Dins mon imaginacion lo boa se transmuda en granda saucissa. Bau ! Bau ! Lo boa ! Bau bau!
Mene ma partenaria sus un cube. Monta coma se montava leis escaliers de Las Vegàs. Mai i a pas qu’un cube… Se crei. Li mene un porta mantèu. Crei qu’es un micrò. Canta dins lo porta mantèu. Assajs micròs. Un dos un dos. Ela sus son cube. Ieu, au sòu. Jògue mezzo per li donar de plaça. Pauc-a-cha-pauc, la gelosiá me pren. Vòle lo porta-mantèu micrò. Saute per l’agantar, per cantar dessús. Ma voés se fa ausir cada còp que capite d’agantar lo micrò.
Demandam la musica (aquí ai un trauc, sabe pas plus a quin moment dau numerò se passa). Disèm a la regia : « Regis ! La régie ! Régis, la musique ! ». E normalament, la regia nos bota la musica. E Franck Sinatrà s’escampa a l’aiga.
Davala de son cube, ma palhassa. Monte sus lo cube. Desvisse lo porta-mantèu. Li fa un capèu. La seguisse amé lo capèu de fèrre. Assaje de la pas perdre. De son capèu redond ne fa un volant de veitura. Monte a chivau sus lo porta-mantèu. Monta darrier. Fasèm lo torn de la scèna. Un còp. Dos còps. Es lo darrier. Siam crebats de la performancia. Bufam. E es la sortida de scèna. Vos dirai çò pensaràn leis autrei palhassa de l’acamp.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada