Pichòt, aviáu lo pantais escondut de partir en cariòla. Una granda cariòla roja de caraco que traucariá de prats colorats, jaunes e verds coma aquelei dau Cailar. M’imatginave leis impressions de la caminada. Aviáu jà en ieu l’olor de la caga chivalina, una ròssa un pauc ronhosa dau pèu lòng que nos carrejava. Un pauc bastarda, ma ròssa, benlèu camarguenca, marronassa dei tascas blancas, l’uelh esbornhat coma Aubatòr, lo capitani corsari de mei dessenhs animats. Me rampèle precisament de l’animau. Èra un pauc « peace and love » e mastegava de lònga una margarida. Coma una vaca. Li aviam escondut l’uelh. Qu’èra una sensibla, ma ròssa. E pensaviam ansin qu’auriá pas susportat, l’animau, la vista nusa dei camins de l’Exagone. E dins mei pantais desrevelhats fasiáu ma vida de tiatre. Entre chivaus, comedianas e comedians.
M’imatginave parier lo bruch dau vent douç e caud dei viatges de prima, dins lei velas de la cariòla. De pissalachs d’en pertot, ras dei camins. D’una nautor d’un mètre. Au mens. Lo bruch deis esclòps e de nostrei cants inventats de comedians. E una certa libertat, possibla soncament dins lei remembres d’enfáncia.
Aquela cariòla de pantais, pròche d’aquelei que vesèm ai Santei-Marias de la Mar, pendent lo romavatge per Sarà, èra ma fiertat. Ère lo cap d’una chorma d’espectacle que lei gents badavan, admiravon e esperavan cada an, dins son país. Amé de bandièras coma per lo vira-vira de França amé Bernard Inault. Lo tais. Èra una chorma de ren. Jogar justificava la nòstra existéncia. Jogar avans tot. Jogar aviá signat la pacha amé lo diable. Jogar èra un personatge, un vèrb, un biais de viure. Jogar. Jogar avans d’alenar, de manjar, de pissar, d’amar. Èstre per Jogar.
Faire de sa vida una partida grandassa de Legòs, de Playmobiu, d’Indians e de Cowboys, d’aubre magic, una aventura imaginaria de Tintin, d’Asterix, de Tom Sawyer. Se resquilhar dins de pèus estrangièras. N’en sortir. I creire. Sèmpre. Viure de lònga dins l’imaginacion.
Aquèu sentit estranh, aquela ambicion vergonhosa dins una societat regda fan de vos un dròlle lunari. Avètz besonh de degun. Siatz autista tre que comprenètz qu’amé l’imaginacion es per la vida. O Dieu Jogar te saludam ! Amen ! Anem!
Avans de passar per lo jòc corporau dau tiatre, tot passa per lo dessenh. Fieu unenc, sabètz vos embarrar d’oras dins una cambra en dessenhant d’eròïs dins un brolhon que vivon d’aventuras « de seguir » perque quora començatz un episòdi n’en comencètz un de mai. Es sens fin. Siatz bolimic. Cabussatz sus lei paginas blancas amé un estrambòrd espantant que se tradusis fisicament per un mastegatge d’estilòs e de gredons. Siatz un ògre. Tre que creatz, rosigatz puèi manjatz leis aisinas d’escritura. La goma, l’estilò BIC, fluò, lo marcaire e per lei moments lei mai fòrts un tube de pega. Lo tuba de pega te monta au nas, au cervèu. Es pas de la U-Hu. Non. Es de la bòna. Es de la pega de fusta dau paire qu’as raubat au garatge. Aquò te balha de nivas d’istòrias, de bofigas amé de « ! », de « ? », de « poum », « tchak », « tagadà », dei « Ah : », dei « oh ! », dei « Aaaaaaaaaaaah ! » Coma un comic strip. Un Comic trip.
Ren. Pas plus ren vos arresta dins aquèste apetís de contar. La cartocha de l’estilò roja que creba dins la boca, rai. Veirem mai tard. Contunhem de contar, mossalhon ! E contunhatz d’escriure, de dessenhar, de racontar fins a çò que lo gost amar de la tencha vos crame la lenga e la garganta. Lei labras en sang. De l’umor passatz a la passion, de la passion a l’aventura, de l’aventura a l’enquista vò au simple gag en una planca. Siatz proprietari d’un jornau de BD. Dins leis annadas 80 es de mòda per lei jovents. Lançatz de concors per vòstrei lectors, de jòcs, d’enigmas. Dins vòstra cambra òm vos compara a l’Hergé novèu, a Disney, Goscinny. Lei cosins legissons lei brolhons. Demandan lei seguidas. E començatz d’aguer d’oras de glòrias dins lei cors de recreacion .E avètz vòstra promièra reconeissença d’artista.
Mon eròï (un copiat-pegat de Miquet, Espiro, Tintin e Asterix) aviá un nom de palhassa de circ. Coma es curiós, ara qu’i pènse. L’aviáu sonat Pipò. Pareis que li a una palhassa que se ditz coma aquò. Mon personatge èra un concept comerciau. Aviá sa revista, sei produchs desrivats, seis albums. E aquèste ebdomadari de brolhon fach forra-borra semblava a pas ren.
Après… se decebèm de lònga. Li a de lònga una educacion, occitana que per amor te balha d’empachas. Li a ta consciéncia tanben. Leis conselheras d’orientacion que te demandan d’èstre rasonable. Anem ! Vòstrei personatges de papier son de clowns que permetan pas de se pagar un ostau. La vida de vilatge qu’es pas jamai facha per leis estrambòrds lirics de la creativitat te barran de pòrtas. Mai que mai, siás nascut dins un barri medievau.
La cabussada es quora començatz tot e qu’acabatz pas jamai ren. Siatz una mieta de crostet. Siatz fisicament un crostet. E avètz de mau existir que leis empachas (e d’en promier lei tieunas ) te bastisson pas completament. Adieu la cariòla. Adieu lei prats verds dau Cailar que s’abouran sus lei rotas dau monde entier. Adieu lei comedians. Lei comedianas. Lo chivau bòrni, seis uelhs de chata, sa margarida. Adieu Pipò. Adieu Hergé. Bonjour tu. Bota tei cadenas.
M’imatginave parier lo bruch dau vent douç e caud dei viatges de prima, dins lei velas de la cariòla. De pissalachs d’en pertot, ras dei camins. D’una nautor d’un mètre. Au mens. Lo bruch deis esclòps e de nostrei cants inventats de comedians. E una certa libertat, possibla soncament dins lei remembres d’enfáncia.
Aquela cariòla de pantais, pròche d’aquelei que vesèm ai Santei-Marias de la Mar, pendent lo romavatge per Sarà, èra ma fiertat. Ère lo cap d’una chorma d’espectacle que lei gents badavan, admiravon e esperavan cada an, dins son país. Amé de bandièras coma per lo vira-vira de França amé Bernard Inault. Lo tais. Èra una chorma de ren. Jogar justificava la nòstra existéncia. Jogar avans tot. Jogar aviá signat la pacha amé lo diable. Jogar èra un personatge, un vèrb, un biais de viure. Jogar. Jogar avans d’alenar, de manjar, de pissar, d’amar. Èstre per Jogar.
Faire de sa vida una partida grandassa de Legòs, de Playmobiu, d’Indians e de Cowboys, d’aubre magic, una aventura imaginaria de Tintin, d’Asterix, de Tom Sawyer. Se resquilhar dins de pèus estrangièras. N’en sortir. I creire. Sèmpre. Viure de lònga dins l’imaginacion.
Aquèu sentit estranh, aquela ambicion vergonhosa dins una societat regda fan de vos un dròlle lunari. Avètz besonh de degun. Siatz autista tre que comprenètz qu’amé l’imaginacion es per la vida. O Dieu Jogar te saludam ! Amen ! Anem!
Avans de passar per lo jòc corporau dau tiatre, tot passa per lo dessenh. Fieu unenc, sabètz vos embarrar d’oras dins una cambra en dessenhant d’eròïs dins un brolhon que vivon d’aventuras « de seguir » perque quora començatz un episòdi n’en comencètz un de mai. Es sens fin. Siatz bolimic. Cabussatz sus lei paginas blancas amé un estrambòrd espantant que se tradusis fisicament per un mastegatge d’estilòs e de gredons. Siatz un ògre. Tre que creatz, rosigatz puèi manjatz leis aisinas d’escritura. La goma, l’estilò BIC, fluò, lo marcaire e per lei moments lei mai fòrts un tube de pega. Lo tuba de pega te monta au nas, au cervèu. Es pas de la U-Hu. Non. Es de la bòna. Es de la pega de fusta dau paire qu’as raubat au garatge. Aquò te balha de nivas d’istòrias, de bofigas amé de « ! », de « ? », de « poum », « tchak », « tagadà », dei « Ah : », dei « oh ! », dei « Aaaaaaaaaaaah ! » Coma un comic strip. Un Comic trip.
Ren. Pas plus ren vos arresta dins aquèste apetís de contar. La cartocha de l’estilò roja que creba dins la boca, rai. Veirem mai tard. Contunhem de contar, mossalhon ! E contunhatz d’escriure, de dessenhar, de racontar fins a çò que lo gost amar de la tencha vos crame la lenga e la garganta. Lei labras en sang. De l’umor passatz a la passion, de la passion a l’aventura, de l’aventura a l’enquista vò au simple gag en una planca. Siatz proprietari d’un jornau de BD. Dins leis annadas 80 es de mòda per lei jovents. Lançatz de concors per vòstrei lectors, de jòcs, d’enigmas. Dins vòstra cambra òm vos compara a l’Hergé novèu, a Disney, Goscinny. Lei cosins legissons lei brolhons. Demandan lei seguidas. E començatz d’aguer d’oras de glòrias dins lei cors de recreacion .E avètz vòstra promièra reconeissença d’artista.
Mon eròï (un copiat-pegat de Miquet, Espiro, Tintin e Asterix) aviá un nom de palhassa de circ. Coma es curiós, ara qu’i pènse. L’aviáu sonat Pipò. Pareis que li a una palhassa que se ditz coma aquò. Mon personatge èra un concept comerciau. Aviá sa revista, sei produchs desrivats, seis albums. E aquèste ebdomadari de brolhon fach forra-borra semblava a pas ren.
Après… se decebèm de lònga. Li a de lònga una educacion, occitana que per amor te balha d’empachas. Li a ta consciéncia tanben. Leis conselheras d’orientacion que te demandan d’èstre rasonable. Anem ! Vòstrei personatges de papier son de clowns que permetan pas de se pagar un ostau. La vida de vilatge qu’es pas jamai facha per leis estrambòrds lirics de la creativitat te barran de pòrtas. Mai que mai, siás nascut dins un barri medievau.
La cabussada es quora començatz tot e qu’acabatz pas jamai ren. Siatz una mieta de crostet. Siatz fisicament un crostet. E avètz de mau existir que leis empachas (e d’en promier lei tieunas ) te bastisson pas completament. Adieu la cariòla. Adieu lei prats verds dau Cailar que s’abouran sus lei rotas dau monde entier. Adieu lei comedians. Lei comedianas. Lo chivau bòrni, seis uelhs de chata, sa margarida. Adieu Pipò. Adieu Hergé. Bonjour tu. Bota tei cadenas.
(De seguir)
1 comentari:
Polida istòria.
Coma la que cadun s'amagina , dabant que d'unas "conselhèras d'orientacion" dison de prendre la retirada , çò que faguèri ame estrambòrd, justament per assatjar de tornar trobar un camin perdut, dins los Causses de Severac, tant perdut que gausariai pas de lo prendre ....Me lo mostrèsson! Per dire.
Levat sonque per legida...
A lèu. la seguida.
Publica un comentari a l'entrada