Benvolent

 

1.     

Crida la fola : « Comediana ! Filheta ! Tòrna a ton país !» Dins lo bramadís dei suportaires se pren un marrit còp de pè dins lei cavilhas. « Au rugbi, pichòt, fariás pas tant de comedia ! Lo rugbi, aquò òï, es un espòrt per leis òmes !» Es un dimenge. Es jorn de balon per eu coma per totei lei dròlles de son atge. Walid contunha lo jòc sensa faire mina de patir e perseguís la competicion sensa mòt dire. Mai la cavilha ie fa mau. Lei gents son pivelats per lo balon, l’entrenaire brama coma s’èra un match professionau, degun vei lei moninariás que vòu escondre per recaptar sa dolor. An ja oblidat que s’es rotlat, tustat per lo patiment invisible, electric dins sa carn, e que l’an insolat. Siblet de fin de match. Lo Barri  De Nimes : un – US Salinièras d’Aigasmòrtas : quatre.

Siblet de fin de match. Restar fièr. Lei rituaus de la tresenca mitan li son tant dolorós coma sa nafradura. Tròp de còdis, tròp de comedia, jògan una particion d’adultes que son faus aquelei pichòts. Rai dei cançons dins lei dochas. Rai deis escais e dei trufrariás entre collègas dins lo vestiari. Rai dei repròchis que lo tendràn responsable de la desfacha uei. Rai de la botelha d’aiga que s’escambian en fraires. Resta dins son cap lo resson de la « filheta », «  de la comediana » ò dau « tòrna a ton país ! » dins lei tribunas que li èran destinat. S’ensornís. Ara, un objectiu : fugir, faire tirar, escapar ai vestiaris sensa saludar degun (encara mens lo cap d’equipa qu’es un pauc tròp moralizator), sensa se cambiar (aquò l’arrenga un pauc, eu qu’es tant pudic), e tornar au sieu en cauçaduras de balon, lo camisòt crassós de fanga e de pelosa verdassa escrachadas,lha ambe la dolor que ie ten a la cavilha.

Taversa la vila e lei carrieras e troba puei lo bastiment tretze de la Ciutat Dei Pibolas onte resta. S’encamina. Vergonha, vergonha, tot li fa vergonha, vòu disparéisser. Ja qu’es pas ben dins son ésser, l’adolescéncia ajuda pas. Aquela dolor que lo lança, afortís son malaise costumier. Vòu se faire oblidar.  Se son paire que l’a marcat au club en setembre apren ara que son fiu es un flac perque sofrís, es  un desonor aquò. Lei gents pensan de mau dei omenets que patisson e aquò te fa una marrida reputacion puei. Per la familha es impossible. « Siam pas venguts aicí, dins aqueu país per mostrar nòstra flaquesa » ditz l’avi que dormís dins sa cambra d’enfant mentre que lo dròlle es dins lo clic-clac dau salon dins lo tres peças. La dolor jamai ne’n parlarà a sei gents lo jovent, jamai ne’n parlarà a sa maire e pensa que coma per magia esperarà que passe, coma de mercurocròme sus un pichòt maumau. Secarà a l’èr liure. Jovença aclapada per lo pès sociau. Se ditz : « Mascle mòstra ta fòrça, responsable e invicible coma leis òmes dins lei Marvel ò dins lei libres mai ancians que recitan tei paires. » Puei Walid a fe dins lo balon, es sa religion, sa fòrça e sa cresença. Es bòn. Es just lo monde autor que l’embèstia. Walid a de biais secrets, es un pauc-parlaire : coma corrís quora pòu s’escapar resta d’oradas a remirar la natura dins lo bosquet deis Espeices : leis aucèus, lei lapins, ren li escapa. A d’admiracion per lei mèstres que dreiçan sei chins amondaut amb amor.

Au balon, Walid dèu èstre lo melhor. Pòu pas se deçaupre a son torn. Pantaia de se faire remarcar per de grands entrainors que passarián dins la ciutat. A l’escòla ensaja d’èstre sempre promier car saup que mai tard la seleccion se concentrarà sus son inteligéncia.  

Quita l’estadi coma un raubaire. Discret coma un felin se resquilha dins l’ombra dei platanas que cabussan sus lo bolodròma vueje de jogaires. La ciutat nimesenca es deserta e lei comercis son encara mai tampats coma leis autrei jorns pasmens. Lo solèu fòrt retbala de polsas butadas per lo mistrau. Aquí, e mai defòra, tot s’ausís : lei sospirs dei calinhaires que s’escondon darrier lei contravents rovilhats deis immòbles en roina, lo roncament dei vièlhs que dormisson davant leis imatges difusits per lei parabòlas dins un son assordissent d’un ecran plat, dins l’odor de l’alh dei repais dau dimenge mai es lo vent que remporta tot dins lo concors dei decibels e d’odors pebradas, dins aquel ambient de western modèrn, au mitan de la nautor dei torns. Lo jovent retbala la camba,  mossegant sei bocas per ren laissar veire: sabèm jamai. Se quaqu’un lo vei ansin. L’agach deis autres.

Mentre-temps Sénher Leo Dussin, tranquile, leva lei partidas de rolha mai secablas de la grasilha de sa farmacia de la poncha de son cotèu. Ven de plantar cavilha au quartier e erita d’un magasin vielhòt mai d’un còp cambriolat ò atacat a mans armadas. Lo comerci morrís. Dempuei quora un farmacian es pas tornat aquí per trabalhar dins la ciutat ? Ara van lei practicas a l’ipermercat qu’embarra una farmacitoneta onte leis emplegats an de contractes cortets : restan pas en pòste e s’executan coma s’èran d’ordenadors. Degun fa plus sei corsas au Barri. Ghost Town coma canta Benson Boone.

Lo dindin dei claus dins lei pòcas dau miston coma s’èran de cadenas tustan leis unas, leis autras, a cada pas que fa malaisidament. Tot escurant, Sénher Dusin, quora ausís lei pas d’un forçat sus lo quitram, fa l’error de se revirar, lo cotèu a la man e vei lo minòt que panardeja. Walid escupís au sòu coma lo fan lei numeros dètz de la television per mostrar sa fòrça e son impudor e que marca son territòri. Mistrau bufa mai fòrt e dintre lei dents vaquí çò que sembla dire lo Marocan :

— Es coma aquò que vòls faire intrar lo monde dins ta botiga, farmacian ? Amb un cotèu ? Me menaças de ton cotèu ? Siás tant racista coma leis autres, vai !

Leo se vei colhon, lo cotèu a la man mai — coma dins un filme mut — ie mòstra sensa mòt dire qu’es per faire revenir son portau que lo ten. Subran lo farmacian remarca l’estat de la cavilha dau pichon coma se lo pè se revirava d’espereu e l’òme benvolent s’abriva sensa relambi cap au jovent per ie portar secors. Sensa téner mai, Walid abandona sa retenguda, s’envai a la dolor que reten, lo lorditge lo pren, tomba pesuc au mitan de la carriera. Dins lo relachement de son còrs, l’enfant tòrna èstre enfant.

Dusin pren lo jovent sus seis espatlas e lo pausa plan plan sus una taula blanca dau fons de la farmacia. Una ampola malauteja au plafond. Arriba Ròsa, sa femna. Botan una atèla temporària (una planqueta de fusta) de cada caire de la camba nafrada e noson l’ensems d’un teissut. Ròsa fa mèfi de pas quichar tròp fòrt de la paur dau garòt.

Quora dinda lo telefonet dau jovent sempre ensucat es lo farmacian que l’aganta. Es la maire que s’inquieta e parla mitan-arab, mitan francés au combinet. Parla de sonar lo SAMU, Leo. Brama sens escotar, la maire apaurida. Promier : refusa, ja coneis pas l’inconegut que ie parla e vòu saupre perque son enfant es pas ja a l’ostau. Lo farmacian que parla sèt lengas l’apasima per ie dire l’explicacion vertadiera, qu’es per lo ben de son dròlle e que s’agís pas d’una simpla nhòca. Accepta la femna. Quora arriba lo SAMU, es un eveniment dins lo barri de la prudéncia. La carriera se revelha subran de sa siesta, leis estajants fan un cèucle a l’entorn de la grasilha dubèrta e lo farmacian ambe sa femna fan son aparicion sus lo lindau : pican totei dei mans leis estajants. Arriba lo cap de l’equipa de balon, merceja Dusin e compren sensa mòt dire la fugida dau pichòt. Totei lei jogaires de l’equipa, avisats de la novèla sus Insta, socitós de la nafrafuda dau jogaire son recampats, en trotinetas, ò en velo, davant una veirina qu’a perdut l’abitud de veire tant de monde. Lei papets, lei minòts, toteis ensems pican dei mans un còp de mai, dins lo « ioio » de quauquei dònas joiosas. S’ausís un « òsca » d’un regent occitanista mesclat a la chorma, « òsca » per Leo e Ròsa e per lo jove qu’es entre lei bònei mans de l’espitau. Òc, totei pican dei mans, franc dau paire de Walid restat a l’ostau, franc d’aquela  vesina que ie dison Jada que tampa de lònga sei contravents per pas existir : aquela fola la geina e a encara de pilulas de color d’engolir per creire a  son arc-de-seda sensa veire lo monde a l’entorn.

Lo lendeman, la vergonha envolada per Walid, la rolha es tombada e es ansin que la farmacia Dusin ven un endrech de vida e que Lo Barri reviscola. Pauc a cha pauc tornan s’instalar la fornariá, lo perruquier per òmes e un khebab.  La farmacia ne’n ven son centre.