L'aventura umana d'I.J

Quora la vei au recanton d’una carriera e de la Vila-Tiatre apareisser coma una fada blonda (car es blonda ara) Indiana Jones l’aventurier d’una Provença perduda se ditz : " bon… La vau faire rire…. ". Bada, es espantat coma Ulisse dabans lei serenas. Car es polida coma una serena dins L’Odissèa. Reconeis sa votz, son agach e son biais de comediana que la quita jamai. Se ditz : "Vau èstre agradiu per èstre agradiu. Non. Siáu pas plus amorós." E la vila, sa preséncia, sa preséncia a ela dins la Vila-Tiatre, au mitan de la selva d’aquela vila onte son passats de cinèmas en cinèmas coma de lianas en lianas lo tòrna dins lei pregondors escuras de sei rembranças. La vila tiatre l'inspira. Ara, la fa rire coma degun l'a fach rire. Coma un Chaplin imaginatiu se servis d'una aficha despegada per se faire un vestit, una rauba, un instrument de musica. L'imaginacion torna que sa musa es en facia d'èu. Podriá butar son còp de gòrja coma lo gardian qu’atriva sei buòus. Voudriá un còp de mai èstre l’aventurier perdut de sei grands uelhs. Mai compren vertadièrament que lo film cala quora la serena, que l’agacha dei pès a la tèsta, li ditz : « As totjorn gardat lei memei vestits ? Dempuèi que te coneisse, auriás poscut cambiar de K-Way ! "