Lei trins que menan a Marsilha

Lei trins que menan a Marsilha son en retard. Dins lei trins que menan a Marsilha se pòu legir de jornaus a gratis. E lo Liberacion crompat sus lo quai a cinq oras dau matin. Quora as finit ton jornau, lo pòs laissar dins la banasta acrocada au cadièras per lo viatjaire qu’arriva. Dins lei trins que menan a Marsilha, i a ma collèga Faneta que fa l’infirmièra en Avinhon e que va demissionar. Perque l’ambiènt es poirit. E que lei collègas son individualistes e poirits. E que vèn de Marsilha e qu’a sa pichoneta en Avinhon. E que lei viatges Marsilha-Avinhon-Avinhon-Marsilha, aquò la confla. Trobarà surament una plaça dins un espitau a Marsilha. Mai aquò fai gaug de se rescontrar dins lo trin. Lo trin que mena a Marsilha. Se devriam veire mai… Mai la vida… Sabes çò qu’es… Lei trins que menan a Marsilha traucan de còlas, de pibolas, d’usinas, la mar. Provènça dins sa beutat tota. L’umor dei viatjaires es unenc. Se siam trufats totei, sensa se coneisser, de la femna de la SNCF pagada amé un dacòs que fasiá poèt poèt cada còp que vesiá un viatjaire novèu. E que susava de la rega perqué a un moment donat a fach un poèt de tròp e que son cap arribava. E que faliá tot tornar començar. Per lo sondatge dei gènts que prenan lo trin que monta a Marsilha, lo dimècres. Dins lo trin que mena a Marsilha, i a aquela gròssa dodo, tota enribanada. Que vèn de la Còsta d’Asur e que fai caud que se creriam l’estiéu. Ié carreje sa malassa. Ara, vai mudar per Avinhon mai li mancarà la mar. Segur, mai fau seguir l’òme qu’a chanjat de trabalh. Mai ma maire mon diéu come fai caud. I a pas plus de sasons. Mema dins lei trins. Dins lei trins que menan a Marsilha. E lei MP3 d’a fons dei telefonets arabs me banhan la tèsta d’un ragga-muffin que fai cantar lo TER coma una vièllha locò.