Aviáu descubèrt la jòia d’existir sus una scèna a l’atge de 13 ans. Avans leis empachas dau paragraf precedènt. Es estat cortet, aquèu periòde polit. Après me ramente pas de grand causa. Filme negre. Òc ! N ’en parlarai pas per pas nafrar degun. A vos d’inventar. Li a mai d’un personatge. D’un amic-enemic.Mai d’una trapèla. Que contarai benlèu un jorn. Quora aurai la fòrça d’auborrar la veritat. E lo coratge de pas mancar degun. E de me pas mancar tanben.
Passsère a quicòm mai. Passère un concors. E fuguère obrier dins una agéncia de viatge de la vila de T…. Me veguère vendre de viatges que fariáu jamai. Per subreviure m’occitanisère. Me donèt una consiéncia. Benlèu una identitat. Mai demorère en velha. Òc. Ère en velha. Coma un vielh televisor Teleavia marronàs en espèra dins un ostau de retirats. Faguère de projèctes per ma patrona. Fuguère lo motor de la veirina de l’establiment. Puèi la patrona cambièt. E passère de mòda dins la pichòta entrepresa. E me retrobère dins lo placard de l’agéncia. Entre la maquina de café e lo poster ai paumiers. Entre temps divorcère tanben. E venguère una ombra de vida. Coma un francés ordinari. En negre e blanc.
Rotlaments de tamborn. Lo cors dau clown de l’an passat me desrevelhèt subran. Èra un periòde que passave de lònga lei jornadas au cinèma. Per apasimar mei nèrvis. Per pensar pas. E laissar lo Jogar, l’imaginacion a quauqu’un mai. D’escenaristas dau monde fasián lo Jogar mielhs que ieu. E perqué pas ? Òc, e perqué pas, finala ? Es confortable d’èstre espectator ! Es la vida ! Te ren pas mai riche. Te ren pas mai con. Es com’aquò. L’astre aviá passat e me tanquère – pivelat – d’annadas dins una cultura de divertiment per oblidar ma vida de burèu a l’agéncia de viatge de la vila de T…. Fasiáu ma crotz : quau ère, merda, per me veire creator ? Finala me fasiáu jà lo bilanç : Lo cinèma, la BD, lo tiatre venián de passa-temps mentre qu’a un periòde li auriáu jogat ma vida. E ben rai. Es fotut. Se un imatge inventat, un bòn mòt, una polida debuta d’istòria èran ligats a ma bona santat, ara m’en trufave. Trauc negre.
Tornam au cinèma. Dins lo corredor de ma sala preferida, classificada Art e Assaj, clafida d’ensinhaires, ex-sòcis dau Club Camif, trobère lo papieron de la Capolière-Clown sus un recanton de la caissa. Lo corredor me menava a Into the Wild. Pendent l’espèra, dabans la sala 2, la mai granda, legiguère lo papièron. Me diguère qu’èra benlèu l’escasença de reviscolar. Legissiáu lo document e me disiáu : « E s’èra una secta ? » Èra talament curiós dau biais qu’èra escrich. Vos l’aviáu jà contat l’an passat. Pas la pena d’i tornar. « Trobatz lo vòstre clown ». Ma fista, es mielhs qu’una epsicanalisa. Lo filme. Sean Penn. Un espaci sauvatge de libertat en cinemascòp. Lo caminament d’aquèu jovent lo lòng dau racònte flume me tornèt mandar l’imatge de la cariòla. E Pipò. Pipò la palhassa. E mon imaginacion mòrta . E pensère au grand poèta Gardy. Ié dison : « lo poèta escondut ». Sonère la Capolièra. Ai jà contat aquela istòria sus aquèste blòg. Onte donave jà mei paurs e meis impressions de trobar la palhassa que dormissiá en ieu.
Dempuèi, leis estages amé la Capolièra se seguisson. Se semblan pas. Participère jà a tres talhiers dispariers : Debutant, Creacion e – ara – A l’entorn dau Cònte. Podriáu calar. Pòde pas. L’imaginacion, coma un jardin d’ivèrn, es a reviscolar. E lo temps se trocejava dins lo bonur.
La setmana passada dins la cortina d’un tiatre de la vila d’Agradà veguère jogar la Capolièra. Èra lo promier còp que la veguère obrar. En professionala. Passava de l’autre mand dau mirau. Donava pas plus a imatginar a seis escolans çò que podriá èstre un palhassa. L’èra. Lo bòn meteire en scèna te monstra jamai coma fau faire. Te lo fa sentir.
Èra un dimècres. Dins un tiatron. Dins l’encastre dau « Festenau de l’Alteritat ». Totei lei clowns de l’atalhier èran presents per l’aplaudir. La Capolièra, dins un numèro precis, fasiá una sopa. L’espectacle se disiá : Coma un pèu sus la sopa. L’istòria de la mamà e de sa mamalha que venon d’Italia e se tròban dins un camp de resfugiats. Lei resfugiats son leis espectators. Ansin ma professora tornava a sei rasigas que cresiá escondudas. Comedia dell'arte. En faire una vertadiera sopa, parla e jòga amé leis espectators. Lo numèro es geniau. Siam proches de Chaplin. Per la sensibilitat e per lo rire produsit per lo Clown-Actor.
Se l’espectacle èra capitat, la Capolièra – que jòga en solo – sortiguèt de scèna en faire lo morre. Dau lassitge. E surament d’una granda decebuda : creseguèt qu’aviá manca son affaire. Çò que destimborla l’escolan admiratiu. Per lo promier còp, lo mèstre monstrava una manca de fisança en se. Nos lo faguèt sentir : patissiá de la solesa sus lo platèu. Fuguèt un moment estranh quora tornère a l’ostau. Aquela solesa, lo sentissiá se monstrava curiosament prometosa. Veniáu de culhir una artista a la fin d’un percors, d’un camin personau. Au festenau de l’Alteritat, la Capolièra aviá besonh de nos, de quauqu’un mai, d’una òbra colectiva. Se veguèt dins sei polits uelhs desvariats de rosseleta.
Aièr, pendent una fèsta de barri dins lei carrièras orgiacas de la vila d’Agradà una amiga palhassa (la direm Sonrire) me venguèt veire. S’eriam jamai vist en defòra dau cors de clown. Me diguèt :
- Vai ben ? Siás aquí amé teis amics de desbaucha ?
- Oc, te presente Grau, Clo, e Aud. (Mon bufe pudissiá la cigaleta e lo whisky coca).
Me sarre de Sonrire. Mei collègas van dançar sus Jean Petit qui Danse. Un tube de bodega qu’a raubat un pauc a la cultura occitana.
- Alara. Siás content de la nòva ?
- La nòva ? Quanta nòva ?
- A ! Verai ! La Capolièra t’aguèt pas per telefone. Siam estats causits.
- Perqué ?
- La Capolièra es a crear una chorma d’actors. Siam estats causits. ‘man dieu que siáu contenta. Arrèste pas de rire dempuèi que lo sabe : Anam jogar vertadierament. T’avises d’aquò ? Am’ela. Chorma semi-professionala. SIAM ESTATS CAUSITS !
Dempuèi aièr, bade la queca. Marche. Bade. Ai una masqueta coma lo Joker de Batman. Luènh, se dessenha una cariòla e una ròssa. La margarida a la boca. Vos lo promete, mancarai pas lo trin ! Lo tropèu, la tropa, la chorma, ven realitat !
Passsère a quicòm mai. Passère un concors. E fuguère obrier dins una agéncia de viatge de la vila de T…. Me veguère vendre de viatges que fariáu jamai. Per subreviure m’occitanisère. Me donèt una consiéncia. Benlèu una identitat. Mai demorère en velha. Òc. Ère en velha. Coma un vielh televisor Teleavia marronàs en espèra dins un ostau de retirats. Faguère de projèctes per ma patrona. Fuguère lo motor de la veirina de l’establiment. Puèi la patrona cambièt. E passère de mòda dins la pichòta entrepresa. E me retrobère dins lo placard de l’agéncia. Entre la maquina de café e lo poster ai paumiers. Entre temps divorcère tanben. E venguère una ombra de vida. Coma un francés ordinari. En negre e blanc.
Rotlaments de tamborn. Lo cors dau clown de l’an passat me desrevelhèt subran. Èra un periòde que passave de lònga lei jornadas au cinèma. Per apasimar mei nèrvis. Per pensar pas. E laissar lo Jogar, l’imaginacion a quauqu’un mai. D’escenaristas dau monde fasián lo Jogar mielhs que ieu. E perqué pas ? Òc, e perqué pas, finala ? Es confortable d’èstre espectator ! Es la vida ! Te ren pas mai riche. Te ren pas mai con. Es com’aquò. L’astre aviá passat e me tanquère – pivelat – d’annadas dins una cultura de divertiment per oblidar ma vida de burèu a l’agéncia de viatge de la vila de T…. Fasiáu ma crotz : quau ère, merda, per me veire creator ? Finala me fasiáu jà lo bilanç : Lo cinèma, la BD, lo tiatre venián de passa-temps mentre qu’a un periòde li auriáu jogat ma vida. E ben rai. Es fotut. Se un imatge inventat, un bòn mòt, una polida debuta d’istòria èran ligats a ma bona santat, ara m’en trufave. Trauc negre.
Tornam au cinèma. Dins lo corredor de ma sala preferida, classificada Art e Assaj, clafida d’ensinhaires, ex-sòcis dau Club Camif, trobère lo papieron de la Capolière-Clown sus un recanton de la caissa. Lo corredor me menava a Into the Wild. Pendent l’espèra, dabans la sala 2, la mai granda, legiguère lo papièron. Me diguère qu’èra benlèu l’escasença de reviscolar. Legissiáu lo document e me disiáu : « E s’èra una secta ? » Èra talament curiós dau biais qu’èra escrich. Vos l’aviáu jà contat l’an passat. Pas la pena d’i tornar. « Trobatz lo vòstre clown ». Ma fista, es mielhs qu’una epsicanalisa. Lo filme. Sean Penn. Un espaci sauvatge de libertat en cinemascòp. Lo caminament d’aquèu jovent lo lòng dau racònte flume me tornèt mandar l’imatge de la cariòla. E Pipò. Pipò la palhassa. E mon imaginacion mòrta . E pensère au grand poèta Gardy. Ié dison : « lo poèta escondut ». Sonère la Capolièra. Ai jà contat aquela istòria sus aquèste blòg. Onte donave jà mei paurs e meis impressions de trobar la palhassa que dormissiá en ieu.
Dempuèi, leis estages amé la Capolièra se seguisson. Se semblan pas. Participère jà a tres talhiers dispariers : Debutant, Creacion e – ara – A l’entorn dau Cònte. Podriáu calar. Pòde pas. L’imaginacion, coma un jardin d’ivèrn, es a reviscolar. E lo temps se trocejava dins lo bonur.
La setmana passada dins la cortina d’un tiatre de la vila d’Agradà veguère jogar la Capolièra. Èra lo promier còp que la veguère obrar. En professionala. Passava de l’autre mand dau mirau. Donava pas plus a imatginar a seis escolans çò que podriá èstre un palhassa. L’èra. Lo bòn meteire en scèna te monstra jamai coma fau faire. Te lo fa sentir.
Èra un dimècres. Dins un tiatron. Dins l’encastre dau « Festenau de l’Alteritat ». Totei lei clowns de l’atalhier èran presents per l’aplaudir. La Capolièra, dins un numèro precis, fasiá una sopa. L’espectacle se disiá : Coma un pèu sus la sopa. L’istòria de la mamà e de sa mamalha que venon d’Italia e se tròban dins un camp de resfugiats. Lei resfugiats son leis espectators. Ansin ma professora tornava a sei rasigas que cresiá escondudas. Comedia dell'arte. En faire una vertadiera sopa, parla e jòga amé leis espectators. Lo numèro es geniau. Siam proches de Chaplin. Per la sensibilitat e per lo rire produsit per lo Clown-Actor.
Se l’espectacle èra capitat, la Capolièra – que jòga en solo – sortiguèt de scèna en faire lo morre. Dau lassitge. E surament d’una granda decebuda : creseguèt qu’aviá manca son affaire. Çò que destimborla l’escolan admiratiu. Per lo promier còp, lo mèstre monstrava una manca de fisança en se. Nos lo faguèt sentir : patissiá de la solesa sus lo platèu. Fuguèt un moment estranh quora tornère a l’ostau. Aquela solesa, lo sentissiá se monstrava curiosament prometosa. Veniáu de culhir una artista a la fin d’un percors, d’un camin personau. Au festenau de l’Alteritat, la Capolièra aviá besonh de nos, de quauqu’un mai, d’una òbra colectiva. Se veguèt dins sei polits uelhs desvariats de rosseleta.
Aièr, pendent una fèsta de barri dins lei carrièras orgiacas de la vila d’Agradà una amiga palhassa (la direm Sonrire) me venguèt veire. S’eriam jamai vist en defòra dau cors de clown. Me diguèt :
- Vai ben ? Siás aquí amé teis amics de desbaucha ?
- Oc, te presente Grau, Clo, e Aud. (Mon bufe pudissiá la cigaleta e lo whisky coca).
Me sarre de Sonrire. Mei collègas van dançar sus Jean Petit qui Danse. Un tube de bodega qu’a raubat un pauc a la cultura occitana.
- Alara. Siás content de la nòva ?
- La nòva ? Quanta nòva ?
- A ! Verai ! La Capolièra t’aguèt pas per telefone. Siam estats causits.
- Perqué ?
- La Capolièra es a crear una chorma d’actors. Siam estats causits. ‘man dieu que siáu contenta. Arrèste pas de rire dempuèi que lo sabe : Anam jogar vertadierament. T’avises d’aquò ? Am’ela. Chorma semi-professionala. SIAM ESTATS CAUSITS !
Dempuèi aièr, bade la queca. Marche. Bade. Ai una masqueta coma lo Joker de Batman. Luènh, se dessenha una cariòla e una ròssa. La margarida a la boca. Vos lo promete, mancarai pas lo trin ! Lo tropèu, la tropa, la chorma, ven realitat !
1 comentari:
Soi tras que contenta per tu!
Nos diràs las datas per te venir veire? :)
Publica un comentari a l'entrada