Se retrobèron aier. Lo piano e la pluma. L'ome e la femna. Lo paraulier fuguèt pivelat per un morcèu novèu de sa pianista que fasié clantir lo lengadocian. Lei paraulas èran pas d'èu. Lo laissava pantalhant e restèt badant dabans lo MP3 registrat au sieu. Mai l'autra pluma que la fasié cantar ara, avié capitat de trobar lo "duende" en ela. E en luoc de se monstrar gelos, fuguèt fier d'ela. La musica es pas una competicion mais l'istoria de gens en venir... E sa cantaire la vesié evoluir coma una polida planta o una pichota sorre.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada