Vène de legir un franc bòn libre que s’apèla « Esperit de sau », dau Matthieu Poitevin (L’aucèu libre, 2015, 14 €). Çai son dos paragrafes de la segonda nòva, "Babi", per vos bailar l'esvea de córrer vèrs vòstre librari per lo comandar :
« Ara, dins lo burèu enfumat, tu, òme fòrt, passas tei jornadas a faire la paga dei sauniers qu’escrives sei noms ambe de plens e de desligats a la tencha violeta. Totei dau país, d’Aigas-Mortencs de la bòna. Totei d’enfants dau còs d’atlèta. Lo ventre plat, la pèu maurela, lo peu brun e fòrt, lei cambas muscladas, lei dents negras dau tabat ò tròp blancas dau soleu, lei bregas secas de sang e d’escupinha salada. D’òmes bèus. Li dison : « lei ventres blus. » As fach ton temps, as fach tei pròvas e tu sias fièr. Siás fièr d’emplenar la ficha de paga de tei collègas e de còps que i a de descubrir lei noms vertadiers que lei coneisses soncament per lei escais : l’Anchòia, Balin-Balant, ò Pataràs. Sens oblidar lo gròs Barbaca. Finala, ta tencha d’escolier escriu Pau, Guilhem, Tòni. An una vertadiera identitat, luenh dei caricaturas d’azard. »
Matieu Peitavin, ensenhaire d’occitan e de cinèma dins Vauclusa, es de saludar: traça sa rega segura dins l’escriure occitan en contunhant de publicar de pròsa en provençau maugrat lei dificultats qu’avèm de conquistar un lectorat dins la situacion d’ara e sensa parlar de la question tilhosa de la grafia dins aquesta partida d’Occitània. Contunha ansin ribon-ribanha e verai que son pas espés leis escriveires de sa generacion d’aguer relevat l’escomessa.
Après son matagòt modèrne, nos prepausa ara tres novèlas dins son recuelh Esperit de sau, tres tèxtes per dire promier, l’enfança trebolanta e mirgalhada de tot plen de tendrum dins sa relacion au paire amb benlèu de sovenirs sieus e tanben dos autrei tèxts que parlan dau mitan obrier dei saliniers e per acabar de l’enanar de la vidassa d’una vielha frema. Dins lo promier tèxt, Una mariòta, se sentís coma una votz, una auça tornada dau passat, relacion privilegiada e que fai gaug entre lo pichon e son paire pastissier. Es totjorn estranh de legir de tèxts sus aquesta bofiga de l’enfança que sabèm ben qu’un autor amb la distància dau temps e au travèrs dau prisma de sa maduresa balharà au racònte quauquarren a l’òsca de son sentir d’adulte que tremudarà en partida la realitat e lo sentit viscuts: cu se soven d’un biais precís de ce que trotava dins sa clòsca quora aviá quatre o cinc ans? La pensada dei pichòts es sovent ninòia, d’enfantolitge coma se ditz, de còps irracionala, e aquò se sentís pron dins la novèla que carreja d’esmai a bèl èime . A pas la carga critica dau remirable Libre de Catòia ont Bodon, en parlant tanben a la promiera persona en nom d’un enfant, aviá mes en scèna lo regard d’un pichon eissit dau mond deis enfarinats d’Avairon, nos balhant un libre fòrt a prepaus d’aquelei que son fòrabandits sus la talvera d’una societat. Coma dins de Joan Bodon, es a la promiera persona que se fai la narracion a travèrs dau regard d’un enfant. L’a tanben la simplicitat de la frasa corta que pica just e fai miranda per un racònte que ditz l’intim d’un autre biais: verai que l’esmai i es pas lo mesme. Dins leis annadas 70, sortiguèt, après lo libre de Bodon, los Papagais de JM Pèire que contava, amb una carga descabestrada, l’adolescéncia ferida e sa revòuta canina, aquí mai, un tèxt de la frasa corta e amolada coma un cotèu de saunar, una novèla que balhava lo còp de gràcia au mond dei papagais, valent a dire deis adultes...
Dins M. Peitavin, segur qu’es tant violent, lo mond a virat, s’es bensai pas abaucat mai siam pus dins lei bassacadas deis annadas 70: Matieu Peitavin, lei vertolhons de sa narracion nos menan puslèu devèrs ce que se debana dins l’esmarrador dei carnavelas d’un enfant, Tomàs Tomaset, per lo melhor e per lo pièger.
Teiric Offre
POITAVIN, Mathieu, 2015, Esperit de Sau, edicions de l’Aucèu Libre, illustracions de Jaume Privat, 165 paginas, amb traduccion en francés.
Se pòt comandar sul sit de l’Espaci Occitan dels Aups o sus Découvertes Occitanes.
2 comentaris:
Vène de legir un franc bòn libre que s’apèla « Esperit de sau », dau Matthieu Poitevin (L’aucèu libre, 2015, 14 €). Çai son dos paragrafes de la segonda nòva, "Babi", per vos bailar l'esvea de córrer vèrs vòstre librari per lo comandar :
« Ara, dins lo burèu enfumat, tu, òme fòrt, passas tei jornadas a faire la paga dei sauniers qu’escrives sei noms ambe de plens e de desligats a la tencha violeta. Totei dau país, d’Aigas-Mortencs de la bòna. Totei d’enfants dau còs d’atlèta. Lo ventre plat, la pèu maurela, lo peu brun e fòrt, lei cambas muscladas, lei dents negras dau tabat ò tròp blancas dau soleu, lei bregas secas de sang e d’escupinha salada. D’òmes bèus. Li dison : « lei ventres blus. »
As fach ton temps, as fach tei pròvas e tu sias fièr. Siás fièr d’emplenar la ficha de paga de tei collègas e de còps que i a de descubrir lei noms vertadiers que lei coneisses soncament per lei escais : l’Anchòia, Balin-Balant, ò Pataràs. Sens oblidar lo gròs Barbaca. Finala, ta tencha d’escolier escriu Pau, Guilhem, Tòni. An una vertadiera identitat, luenh dei caricaturas d’azard. »
Matieu Peitavin, ensenhaire d’occitan e de cinèma dins Vauclusa, es de saludar: traça sa rega segura dins l’escriure occitan en contunhant de publicar de pròsa en provençau maugrat lei dificultats qu’avèm de conquistar un lectorat dins la situacion d’ara e sensa parlar de la question tilhosa de la grafia dins aquesta partida d’Occitània. Contunha ansin ribon-ribanha e verai que son pas espés leis escriveires de sa generacion d’aguer relevat l’escomessa.
Après son matagòt modèrne, nos prepausa ara tres novèlas dins son recuelh Esperit de sau, tres tèxtes per dire promier, l’enfança trebolanta e mirgalhada de tot plen de tendrum dins sa relacion au paire amb benlèu de sovenirs sieus e tanben dos autrei tèxts que parlan dau mitan obrier dei saliniers e per acabar de l’enanar de la vidassa d’una vielha frema. Dins lo promier tèxt, Una mariòta, se sentís coma una votz, una auça tornada dau passat, relacion privilegiada e que fai gaug entre lo pichon e son paire pastissier. Es totjorn estranh de legir de tèxts sus aquesta bofiga de l’enfança que sabèm ben qu’un autor amb la distància dau temps e au travèrs dau prisma de sa maduresa balharà au racònte quauquarren a l’òsca de son sentir d’adulte que tremudarà en partida la realitat e lo sentit viscuts: cu se soven d’un biais precís de ce que trotava dins sa clòsca quora aviá quatre o cinc ans? La pensada dei pichòts es sovent ninòia, d’enfantolitge coma se ditz, de còps irracionala, e aquò se sentís pron dins la novèla que carreja d’esmai a bèl èime . A pas la carga critica dau remirable Libre de Catòia ont Bodon, en parlant tanben a la promiera persona en nom d’un enfant, aviá mes en scèna lo regard d’un pichon eissit dau mond deis enfarinats d’Avairon, nos balhant un libre fòrt a prepaus d’aquelei que son fòrabandits sus la talvera d’una societat. Coma dins de Joan Bodon, es a la promiera persona que se fai la narracion a travèrs dau regard d’un enfant. L’a tanben la simplicitat de la frasa corta que pica just e fai miranda per un racònte que ditz l’intim d’un autre biais: verai que l’esmai i es pas lo mesme. Dins leis annadas 70, sortiguèt, après lo libre de Bodon, los Papagais de JM Pèire que contava, amb una carga descabestrada, l’adolescéncia ferida e sa revòuta canina, aquí mai, un tèxt de la frasa corta e amolada coma un cotèu de saunar, una novèla que balhava lo còp de gràcia au mond dei papagais, valent a dire deis adultes...
Dins M. Peitavin, segur qu’es tant violent, lo mond a virat, s’es bensai pas abaucat mai siam pus dins lei bassacadas deis annadas 70: Matieu Peitavin, lei vertolhons de sa narracion nos menan puslèu devèrs ce que se debana dins l’esmarrador dei carnavelas d’un enfant, Tomàs Tomaset, per lo melhor e per lo pièger.
Teiric Offre
POITAVIN, Mathieu, 2015, Esperit de Sau, edicions de l’Aucèu Libre, illustracions de Jaume Privat, 165 paginas, amb traduccion en francés.
Se pòt comandar sul sit de l’Espaci Occitan dels Aups o sus Découvertes Occitanes.
Publica un comentari a l'entrada