Lei promessas 1.
Tèxte dedicat e escrich especialament per la Calandreta Aimat Serre.
1. Episòdi un : Rosèla
Anem ! L’ acabam uei, la palissada. Tres còps de pincèus sus la
segonda espessor e zo !
Çò que sortís de l’ordinari m’agrada : normalament m’enueje seriosament,
ieu, a l’escòla mai uei siam defòra e
aquò’s flame. L’escòla aquò se devriá faire sempre en plen aire. Tre qu’arriba
la prima e que fai caud.
Dòna sus la carriera, la palissada.
Na Viger, la regenta e lo papà de Quentin que fa lo maçon porgisson
d’estagieretas per nos ajudar. Leis escalam ambe pòts e pincèus. Cadun li va de
sa creacion. Dison, lei mai frijolós : « Ai pas cap d’idèa ». Ma
fista. Me demande coma pòu èstre possible aquò. Còpian de personatges ò de
vaissèus espaciaus trapats dins leis albums de la bibliotèca.
Qué fau dessenhar ? Subjècte liure. Pinte una rosèla giganta. Siáu
tras que fièr mai fa pas ren a degun. Toca lo bòrd de la palissada, ma flor,
giganta coma tot, nauta coma tot, que se parpelejas lo fons blau que l’envirouta
coma una aureòla se mescla au blau dau cèu.
Mai degun fa pas l’esfòrç de parpelejar, mai degun saup pas, degun vòu
pas veire. Me pòde aprochar deis autres, ieu. Explicar lo perque de ma flor
roja dins lo cèu, amb aquel efiech d’engana-uelh, lo perque de son importància.
Nani. M’es pas utile, pecaire, d’explicar lo perque, lo coma de ma flor bèla perduda
dins lo cèu… ieu… siáu tròp crentós, sabe pas coma dire… S’explica un
dessenh ?
Ben tanben ! Aquò me fa pena quora degun vòu pas saupre !
Recapte aqueu sentit de tristum en ieu car sabe pas m’enfadar, car ai pas
l’impression de comptar fòrça a regard deis autres. Siáu coma ma flor, me veson
pas lo monde, pas jamai. E puei, e puei, va fau dire, lei dessenh sus lei
parets, aquò’s inutile : es pas coma una leiçon d’anglés, aquò, ò coma un cors de mats que van evaluir. Nani.
Existisse pas.
Cinc oras. Lei mamàs passan quèrre seis enfants, agachan pas mon dessenh
que tròbe mai polit, mai bèu, mai grand, mai impressionnant que non pas aqueu
deis autres. Es a pron pena se mercejan Viger de nos aver sortits un pauqueton
e d’aver embelinat la nòstra escòla, lei mamàs. Tot bèu just s’ausisse :
« Aquò’s acabat ! Es pas tròp lèu ! Se ne’n siam ausits parlar
d’aquela palissada ! »
Ven me quèrre, Mamà, es preissada, tuba en marchant. Siáu un pauqueton
vergonhós car la màger part de mei companhs de CM2 tòrnan solets a l’ostau. Desenant,
degun dei maires que leis acompanhan. Deman, promés, me laissarà faire,
mamà. Per ara, pensa naut : « Julian ! Despacha te! Avèm de l’administratiu!
De l’administratiu d’acabar ! Es per ton paire ! Ton paire !
L’administratiu ! Comprenes ? » Non. Comprene pas çò qu’es
l’admininistratiu e perque faudriá anar trabalhar sus aquò que me sembla
insuportable, que rend mamà furiosa, isterica, e perque lo devriam faire per un
absent.
(De seguir...)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada