Lei messòrgas 2

 
Se tanca davant nosautres Varòt. L’ai ben remarcat, eu, dins la jornada, dempuei lo debut de la tantossada, que reluca ma flor que creis, ailà de l’autre caire de la carriera. Sibla d’admiracion. Acompanhan mei movements de pincèus, seis agachs. Lo vese ben qu’aquò enfecta la regenta mai coma nos ensenha lo paratge, pòu pas ren mai que d’acceptar la preséncia pesuga dau vagabond.

De sera, se vòu aprochar un pauc mai. Me vòu dire un quicòm. Un quicòm coma un compliment. Se dubrís : escarta sei braç per prene la paraula : « Avèm pas temps, crida la Maire mieuna. L’administratiu ! De l’administratiu avèm ! E parlam pas ais inconeguts, Julian. Julian ? Un còp de mai pantaias Julian ! L’administratiu !» S’alunha Varòt. Me revire. Eu tanben. Me fa signe dau poce. Dins son agach crassós vese lusir una lutz de reconfòrt. Un quicòm coma un compliment.

Pasmens es curiós Varòt, lo jorn passat l’ai vist sus son banc : se dochava de sa bièrra. Vuejava sa boita tota sus son vièlh còrs nús, ambe sei vièlhs tetés que penjavan. Me fa venir lo vòmi.

Quora es tròp bandat, canta : « L’òme n’es qu’un brolhon, mos fraires,/ Bon per metre al sac dels pelhaires,/ Una bèstia de cap a fons,/ Dels alimans aquò’s lo pire,/ Margardida Sòl ven zo dire,/ oui, Monsurs, l’òme es un brolhon ! »

Canta pas, idola. Soventei fes, Caramico, lo flic qu’assegura la seguritat de l’escòla ven li dire que canta tròp fòrt. Verai qu’es insuportable. Aquò t’esfraia lei mamàs que pòrtan planh.

Episòdi dos : Vestit

Passa lo temps dins lei nautors de Mont-Duplan.

Confetis, procés de Caramentran, Charivari. Arriba Carnavau. Mon paire que partiguèt faire lo marin en Grècia, me manda un vestit de piratas. Trauca la mar Egèia lo mandadís per s’encalar au nòstre, a Nimes.

Estrace lo carton : siáu pivelat per aqueu vestit que sentís lo nòu. Un tricòrn de capitani, un folard, una vèsta bèla de vèla, una talhòla bèla, una cencha bèla mai vuèja per i resquilhar un sabre imaginari, un cotèu d’inventar, ò un pistolet de silèx, de braias lòngas, e de cauçaduras de blocas : me vaquí Pirata dei Sèt Còlas.

M’avise pas dau tristum de Mamà. Dempuei la partença dau marin, restam dins un apartamentonet, baloard Gambeta, adabàs de l’escòla. Quora dubrisse lo paqueton, se mòstra indiferenta : « S’aquò t’agrada, aquò pòu m’agradar. » çò sospira. Puei, ven amara : « A pas laissat de mòt, papà ? » Se raganta : « Lo poiràs mercejar. » S’entòrna sus son liech onte tuba sei lònguei lònguei cigaretas Fine au lòng dei jornadas, la pòrta entra-dubèrta, susvelhant son telefonet dins l’espèr que mon paire li done signe de vida.

Aquí lo tèma de carnavau : « vene ton personatge imaginari ». Per un còp, siáu pas fòra-subjècte. Ieu que siáu pas a mon aise, Papà, de luenh, me tòrna la dignitat amb aqueu vestit que còstat tròp car, qu’a benlèu trapat dins un bazar de bòrd de mar, un d’aqueleis endrechs onte l’espiçariá costeja la fornariá, lei sovenirs, lo tabac e lei cartas postalas. Lo comèrci isolat mai en rambalh d’una illa esconduda.

Se m’agrada de m’evasir dins mei pantais, imaginar lo blau de mar dins leis uelhs de mon paire, la classa grisa e negra me remanda cada jorn a ma trista realitat. Siáu d’un nivèu puslèu mejan. Leis adultes, a l’entorn, son benvolents amb ieu mai vaquí, mei biais reservats me fan plegar coma lo rosèu : siáu pas grandet e me congoste dins la solesa dau fiu solet.

M’agrada de dessenhar. Dessenhe de lònga a l’estilò. Dessenhe pas sempre de rosèlas gigantas mai de personatges expressius. Crese qu’ai degut recomençar lo quasèrn de mats dos còps. Mei personatges, coma de mostres, envaïsson lei còpias, leis exercicis, lei leiçons. Viger, fòrça desesperada, me repròcha aquela evasion. Mancas de concentracion. I a un temps per aquò, çò ditz.

Carnavau. Promièra campana dau matin. Vòle pas me cambiar davant leis autres, avisa-te, aquò me geina, m’esconde dins lei comuns per me costumar mai quora aparèisse ben polit dins mon vestit nòu, lei companhs e lei companhas desguisadas en Cendrilhon, Pinòqui e autrei Reinas dei Nèus badan davant ma bèla metamorfòsi. Quanta jornada, ieu que pantaiave d’invisibilitat, vene popular. La regenta mòstra ma tenguda a la classa tota. Me vaquí au tablèu onte vire e revire coma un pantin sus un empont. Ausisse lei bravei paraulas de mei cambaradas : òsca, siás magnific Julian. La regenta ditz, en parlant de ieu e en articulant sei mòts ben coma fau : « Julian es un èstre originau, copia pas leis autrei personatges de Dessenhs-animats. Òsca Julian, te felicite, siás lo rei de Carnavau per l’annada, as sachut te reinventar. » Escriu au futre : « Reiventar. Comprenètz lo mòt ? Reinventar. » Vene important. Se lo dessenh de ma rosèla lo laissèt freg lo monde, mon aparicion en vestit impressiona. Pican dei mans, lei dònas de la cantina : « Vira-te ! Revira-te coma siás bèu ! Anem ! Dobla racion de pastas carbonara ! »

Coma passa lèu aquela jornada ! Ibre de glòria e de lutz, vene quauqu’un mai. Podriáu començar a aimar l’escòla mai oblide pas que lei vidas dei parpalhons duran gaire.

Darnièra campana dau sera. Mentre que leis autres gitan ja sei mascas de papier ò de marrit latèx ais escobilhas, traucats, grafinhats, òm me permet de tornar solet au mieu, en vestit de Pirata. Comprenes : lo vestit de mon paire, lo vòle plus laissar. Aquò me fa existir, pòrte sa pèu. Viger sona mamà que ditz : « Se Julian pòu tornar solet ? Òc, segur. Se fan lòngs lei jorns, es la prima : tornam, fa jorn, pense pas que risque grand-causa. Qué ? En vestit de Capitani-Pirata ? Ben. S’aquò li agrada de faire lo gau ansin, laissem faire. Lei bonaürs se fan rares dempuei que son paire… e… » Racròca. Gausa pas, dins son pegin, dire que nos a laissats. 
(de seguir...)