Envòu

Ven lo jorn d’envòu. La douçor dau solèu trauca l’aiganha. Agacha, ela,  aquelei teulissas que dessenhan la ciutat dei bastiments crestians coma una vièlha carteta postala francesa. Tot semba fòrt e poderós. Lo blau dau cèu. La porpra deis uelhs macats e lei nívols dau matin.

Es una vièlha filha d’interior. Una domaisèla dau cada jorn. Vida clausa mai agradiva. S’entestardís a faire tornamai lei memei gèstes. Lei memei pas. Pren de còps que i a lo freg dins lo jardin d’odors.

Puei tòrna conquistar, crentosa, la toalha, lo bufet dei flors passidas, tòrna descubrir lo lume dei pampalhetas e dau capèu roge e seis imatges de bovina que fa virar d’aise-d’aise coma un vira-vira a l’entorn de l’ampola. Vira-vira dau buòu negre dins son plan. Lassa d’aquela corsa, acaba sa sieta.

S’acontenta sempre dau meme dejunar, dau meme dinnar,  dau meme sopar, assetada aquí au mitan d’aqueleis objèctes que ne’n coneís cada gran, cada reliu per lei tocar, lei niflar e lei careçar sempre. Qué podèm faire mai quand s’acostumam ansin ? De còps que i a, meton la musica. De còps que i a, la meton pas.

Lei jornadas d’ivèrn començan dins una nuech pregonda. Se derrevelha avans lo monde. Espèra, agrovada, aquí, pròche de la pòrta que vògon ben ie parlar.

Mai montan pas sei votz uei. La vendràn pas visitar uei. Fai ren. Farà sa jornada sens elei. Se recapta sensa relambi dins son monde de penequets perlongats e de teletas sensa fin. A en òdi lei saleis e marrideis olors. Cultiva una adiccion e una atraccion per l’aiga de javèu e lo linge propret.

Jòga amb aqueu capèu de futre, que, per son odor de cuèr e de susor ie rampèla un quauqu’un envolat que la veniá fòrça visitar, aquí. Benlèu que viviá amb  ela dins aquel ostau ?  Alora, vira-revira, comença a faire de lòngs pas davans la fenèstra  que dubrís sus la terrassa e s’empega tot d’una lo caratge contra lo doble vitratge, susprèsa per son  pròpri rebat, bufa de redonds de tubiera que salisson la vitra.   Oblida ja  que s’amusava ambe lo capèu. Oblida lèu. Passa lèu a quicòm mai.

Aperalin pòu veire, aperamont pòu devinhar ; s’avisa d’aqueu peçuc de teulissas, aquelei vièlhs campanaus, lo vièlh campèstre en fàcia empachat per l’elevacion d’una paret de betum, lei sèt còlas au luenh, segurament la mar, darrier.  S’espanta, urosa, d’aqueu parèu d’esquiròus (Sénher e Dòna) que jògan a l’equilibrista sus lo fiu electric negre. Ressauta de còps que ia, soleta e perduda dins sei pensadas. Presa a la leca de sei pantais. Avisa !

Li agradan lei libres de Pòcha  roges sus l’espessor, tant polidament arrengueirats ambe tant d’autres, coma un camp de tulipas. Se quilha au mai naut de la bibliotèca giganta per agantar lei obratges mai malaisats e seis odors de fuèlhas rossejadas. S’escranca au sòu lo libre e s’estraça. Aquela a pas cap de biais ; ie fan lo repròche soventei fes mai venon pas pron per la visitar per la cridar de tròp. Lo tuert dau libre l’espaventa, s’amaga darrier lo radassier. Coma se crei ! Qunta comèdia !

Dau temps n’a pas la nocion. Au vonvon dau motor, s’empega la vitra un còp de mai. Devinha lo bolegadís de la carriera. Oblida lèu.

 Passa a quicòm mai. Seguís de seis uelhs, longtemps, la mosca, que, coma ela, voudriá s’escapar de son interior.

Dança sus lei taulas. S’endormís dins son jornau. Un còp de mai, fa sa teleta. Un còp  de mai, cabuça.

Un jorn, un badaire partiguèt en laissant la pòrta dubèrta. L’auriam degut retenir.  Auriam degut anticipar. Coma esclatada d’una bofigassa, sa tèsta s’ensolheièt vertadierament. A. Mai èra pas desagradiu aquò !

 Dança ò marcha plan planet dins aquela cort que vesiá en vitrinas. Aquí siam ben.  La calor te caressa. Plantas e èrbas te cotigan. Cacalassa. Se sospren.  Quand ie parlavan lei badaires, respondiá jamai. La disián muda. Diga ? Podriá parlar ?

Se quilha sus un aubre. Qu’aquò’s simple, fin finala. Auriá fach aquò tota sa vida, auriá estonat degun. Ben, tanben, saup pas. A pas fòrça de memòria. Es pas qu’instinctiva. Sa soplesa l’espanta. Se quilha, resquilha amondaut sus la caminèia. Marcha en arrier sus lo  cledís car pòu pas anar de l’avans. Arribada sus lo peçuc de teulissas. Coma s’èran de tometas rojas e jaunas, de fach. Aquò crama dessota. Li agrada aquela douçor cauda. Contunia sa marcha. Se contunia, es segur, serà fòra de son territòri.

Subran un esbleugiment. Un esbleugiment l’avugla.

Dempuei, l’an plus vista lei badaires. L’an perduda. Dison tot bèu jut, quora parlan : « Es acabat. Ne’n volèm plus au nòstre. Qu’aquò’s triste. Siam calucs de nos estacar a de bèstias ansin… »

Ven lo jorn d’envòu. La douçor dau solèu trauca l’aiganha. Agacha, ela,  aquelei teulissas que dessenhan la ciutat dei bastiments crestians coma una vièlha carteta postala francesa. Tot semba fòrt e poderós. Lo blau dau cèu. La porpra deis uelhs macats e lei nívols dau matin.