Capítol
uech
Lo revenge de Jonàs.
Lo reire-grand de Cambajon se banhava un jorn dins lo canau de
Mozambica. Tancat entre doas làmias que se bandissián cap an eu, la gola
badanta, aqueu coquinàs aviá trobat lo mejan de leis enrabiar l’un contre
l’autre e lei faguèt s’entremanjar ; n’en sobrava pas que leis aletas. Qué trofèu dins la familha dei Cambajon !
Lo papet dau Guilhemet veniá d’agafar una balena, quora son embarcacion,
bacelada per un còp de coa, se desvirèt. Tombat a la mar, posquèt pas agantar
la còrda de l’arpon que la balena prenguèt amb ela, e quora aquela, après aguer
cabussat, se mostrèt au fiu de l’èrsa, l’òme li montèt tot d’una sus l’esquina
e s’i tanquèt, drech coma sus lo pònt d’una nau. Faguèt ansin mai de dotze cent
luòcs, beguent la pluèia que li vujavan lei nívols, e se trocejant dins sa
montura quauquei lescas de fielets qu’apasimavan sa fam a l’ora dau sopar.
Quora la balena cabussava, lo papet dau Guilhemet li teniá la brida e se fasiá rebatlar a la
remòrca : tornava prene un còp de mai son pòste tre que l’animau sortissiá
coma una plataforma a la susfàcia de l’ocean.
Quora
fuguèt la siuna, Marc contèt Robinson dins son illa, e, va fau ben dire, faguèt
quincanèla. Après leis espècias que ne’n
venián de se gongostar d’esperelei, Robinson Crusoe ambe son papagai, son
parasolèu e son capelon de pèu de bica, faguèt l’esfiech d’una panada. Vendredi
d’espereu desrevelhèt una curiositat ben pichoneta, pecaire.
Tocava
a sa fin la cavalcada. Totei ò quasi, avián disputit lo prèmi, e coma esitavan
un briu ambe lo succés de la balena, semblava assegurat lo trionfe deis ors.
Macabuòu, va regrete, mostrava gaire un biais modèst. Macabuòu se vesiá ja possessaire de dotze bastons de sucre d’òrdi
preciosament emmalhotats dins un morcèu de papier grís, ja l’aiga sucrada li
fasiá boqueta, ja se babinejava, quora lo capitani Legoff, que s’èra termejat
au ròtle de jutge dau camp, intrèt en liça. Èra son torn.
Tossiguèt
tres còps, non pas per assegurar lo timbre de sa votz mai per convidar lo mond
au silenci.
Un
murmur flatejaire corriguèt dins lei rengs.
—
Escotem ! Escotem !
Macabuòu
pallinejèt e fremiguèt, èra ben solet pecaire !
(de seguir…)
1 comentari:
Robinson Crusoé. Lo racònte que Marc aviá pas poscut començar, la legiràs un jorn, coma es contat dins un libre immortau, delici de l’enfança, preciós benfach de l’eime. Aqueu libre sens ornament, sens aprèst, ieu diriáu quasi sensa literatura, e qu’a pas d’autre embeliment que d’èstre lo promier de totei, a la beutat de la veritat. Ansin lo legiràs promier per jòc, e lo tornaràs legir puei per ton instruccion. Es l’amic de totei lei sasons. Encantament dei joineis annadas, seriá una ajuda e la guida deis espròvas inseparablas de la vida. Nos apren a l’encòp lo coratge, la resignacion e la fe dins la Providéncia ; nos mòstra totei lei ressòrgas de l’òme escampat solet dins la creacion, sei facultats se desenvelopant dins una situacion desesperada de la natura, qu’espelís, ne’n siáu segur, d’una idèa de Dieu. Conéisse pas un libre qu’ague mai de fòrça consolaira, qu’alene mai de filosofia mai umana e una morala tant simpla. Astrada curiosa que lo caminament d’aquel autor ! Quau èra, quau saup ? E mai quau pensa saupre s’a existit ? A disparegut dins la glòria de son òbra. Que sachon leis dròlles son nom pasmens, e que rèste benesit dins seis memòrias : se disiá Danièu de Foe. Coma la màger part deis òmes qu’an obrat per lo bonaür de sei semblables, defuntèt dins l’abandon, après aver viscut malurós e persecutat.
Publica un comentari a l'entrada