François Ozon a son univer pròpre. Luenh dau carcan
cormerciau dei cadenas de la TNT francesa que tuga son cinèma a pichòt fuòc
dins son quite país, lo cineasta coma un
François Truffaut (sa referéncia) contunha de seguir sa dralha. Ansin Jeune et Jolie presentat sus la Croseta
au mes de mai reverta per lo nòstre plaser lei tèmas e luòcs e personatges
preferits de l’autor : la plaja, la mar, la desirança, lei femnas, l’abséncia, lo fosc sexuau,
lei trevas. Mai çò que pertoca dins aquò es l’art dau retrach. La camèra vira,
revira a l’entorn de la polida Isabelle, 17 ans. Retrach monstruós," trabalhat" (au
sens medecinau) d’una jovença desvariada per lei cambiaments de son còs e de
son còr sec. Coma
dins una granda òbra, lo racònte es pas çò important e es pas nimai sa
resolucion que nos agrada (se i a resolucion, crese pas que lo realizaire a la pretencion de nos porgir una respònsa). Nani. Çò que nos pertoca es coma
François Ozon, amb estile, capita d’impausar son arma dins cada plan, dins un buf
sensible (signa la realizacion e l’escenàrio). Pensam a un personatge centrau. Aqueu
pichòt fraire, testimòni de l’istòria de sa granda sòrre, es benlèu èu, es benlèu
nos. Siam benlèu Ela, aquela jovença perduda dins lei messòrgas deis adults. E
finala, coma patissèm totei de «bovarisme », « joines e polits » es –ti pas un
pauqueton nosautres ? Un film coma un mirau.
L’utilizacion dei cançons de Françoise Hardy sotalinha l’art
dau retrach adolescent. Lo radier tròç
sus dei paraulas justas de Michel Berger (C’est
moi) porgís de precisions sus la dolor que malauteja au dedins. Coma de la
literatura fina fina.
Film en francés.
Jeune et Jolie es a l'ora d'ara dins lei salas. De mancar pas.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada