Lei Messòrgas 3

Polida serada. Lo cartable sur l’esquina, mau fardat coma un bandit dei mars, marche en fasènt de grands lòngs pas majestuós sus la penda de Mont-Duplan ; clacan lei blocas de mei cauçaduras. Aquela còla, es mon espendida de sau, mon ocean de traucar, es mon batèu ! Lei mametas que traversan la carriera ambe sei deambulators e s’endraian cap a l’EHPAD dau fons, me mandan de potons brusènts : son mei peis-ventosas. Leis autrei mamàs, que parlan a la chut-chut e me regachan de sei perfius ponchuts son mei làmias: « Ja lo paire es bèu, çò dison en charrant de ieu… Mai lo fiu… Fant de chichorla ! Coma es polidet ! » Lei mai observatritz apondon : « Coma sembla son paire ! Es pas lo fiu dau factor, aqueu ! Sembla un capitani ! » Papà. Qunta fiertat de te donar d’aires. Imagine de lònga teis aventuras.

Dins leis èrsas, lei traucs e lei gibas de la carriera que davala, ai pas plus crenta de l’agach de l’autre, brilha fòrt mon vestit, davale, davale, davale cap a la vila coma se nadave per tocar l’orizont. Fau lo Cap, fau lo Flibustier. Dètz-e-sèt oras : lo solèu fa lume sus mon camin. Dins mon imaginacion, me dise qu’es un projector bèu de teatre que seguís ma polida persona. La mar es d’òli. Podèm navegar.

Episòdi tres : tresaur

Mai i a lei faus capitanis e lei vertadiers bregands que metràn fin a ma pretencion e ma corteta celebritat. Sus lo Mont-Duplan, lei conèisse, lei maufasents, ma Maire m’a sempre dich de me mesfisar : lo vièlh Varòt, aqueu cocha-vestit que pudís, lo Tomassàs, lo delinquent que cranhís, la polida Camelia, la gardiana dau pin pinhon. N’auràn lèu fach d’amorçar ma glòria. Respònde pas jamai ais inconeguts ; aquò fa partida dei recomandacions e lei seguisse. Obeisse a Ma Maire, siáu l’òme solet de l’ostau, la deve pas decebre.

De tot biais, deque cranhís ? Siam en seguritat d’en pertot : a la sortida de l’escòla, i a Caramico e son girofare amorçat, e se ditz que lo barri es equipat de camèras ligadas au comissariat dau centre. Aquò empacha pas de trapar quauquei veituras carbonizadas de matin, quora lo portau se dubrís.

Prene lo grand vira-vira que passa davant lo planetarium, gardant lo cap a l’orizont, mai, malastrosament, es aquí qu’una gròssa votz me sona, esconduda darrier un bartàs, luenh de l’agach dau flic :

- Òu ! Tu ! Lo pirata ! Òu ! Tu ! Lo pirata ! Vene charrar !

Varòt ! Ambe son cariòt de corsas e son esparadrap sus lo nas! Aqueu que pren sa docha ambe sa bièrra! Aqueu que canta que l’òme es un brolhon!

Viu defòra e dormís sovent pròche dau distributor de bilhetas. Lo darnier còp se siam mancats, ma Maire aviá empachat lo rescòntre. M’apròche d’eu. Pas ren a faire : pudís. Pense que me va parlar de ma rosèla : nani. Remira ma tenguda :

- ’Fant de luna ! Mossalhon! Es ben polit lo vestit que pòrtas ! se trufa. Un pirata ! Un vertadier pirata ! Revira-te veire. Bota pichon, te vau dire, ieu, ieu tanben ai navegat… Sabes qu’ai un tresaur escondut enaut ? Lo deves anar quèrre. Me pòde pas plus carrejar, meis òsses son rovilhats, mei cambas me pòrtan plus, solet mon cariòt me ten drech. Aquí ont es escondut, es tròp naut, lo tresaur. Se me tornas la boita dei biscuech que i a mon magòt dedins, la garde e te laisse lo contengut !

Esite. Baisse l’agach. Respònde. Ausissèm a pron pena ma votz. Gause :

- Un tresaur ? Te crese !

- Va jure. Enaut dins la pinèda, au pè d’un aubre. Se gratas un pauqueton, coma va fan lei chins, traparàs la boita. Balha-me un gredon. Te vau dessenhar l’endrech.

Coma ai pas plus de papier, li porgisse mon quasèrn de matematicas. Ponchina sota l’exercici de la regenta. Apond sei dessenhs ai mieus. Coma vei mei personatges, ditz naut e admiratiu :

- Es ben çò que pensave, aqueu dròlle d’aquí es ben dotat !

Ai pas temps d’escotar sei lausenjas. Que me diga onte se tròba lo tresaur, lèu ! Lèu que faga son plan ! Pense qu’a un fum d’argent. Varòt, ne’n siáu segur, garda lei pecetas ròsas de un, dos cents que li dònan lo monde dempuei d’annadas. (de seguir...)