Capítol XVII
Lei maires.
Leis oras se succedissián au mitan de l’espavent. Degun dins la borgada.
Totei lei pòrtas badavan sus totei lei lindaus desèrts e sus totei lei fogaus
abandonats. La fola s’èra espandida sus la còsta e sus lo maratge. Lei fanaus
dei chalopas anavan, venián, se crosavan d’un sens l’autre. Lei maires, lassas
de crits, se lamentavan a la chut-chut, mentre que leis estajants, recampats
per grops a l’entorn de cada fuòc, charravan puei barjacavan sus l’eveniment.
Pas cap de glèisa au Poliguen. Lo curat dau borg de Batz èra acoregut franc
de son vielhum, sa preséncia aviá porgit un pauc d’òrdre e d’apasiment dins lo
tulmute e la confusion que regnavan au moment de son arribada. Es a sa
preguiera que Na Enric s’èra laissada menar en cò d’ela, mai, a la vista
d’aqueu liech silenciós, freg e vuege, tustada d’esglari, aviá tampat lei
cortinas d’un biais violent, aviá fugit, èra tornada sus la platja. Çò que i aviá de pertocant,
èra la compassion que li testimoniava la populacion tota : auriam poscut
creire que i a aviá pas qu’ela de tocada e d’esprovada.
— A ! bòna, a ! cara dòna ! disián lei femnas recampadas a l’entorn
d’ela, siam totei ben malaürosas, mai siatz segurament mai malaürosa que non
pas nosautres. Que nos arribe en totei de calamitats parieras, es lo sòrt nòstre,
es la condicion nòstra. Se la mar es nòstre ganhapan, es tanben nòstra enemiga.
Un pauc mai d’ora ò tardier, fau que la mar nos prenga nòstrei dròlles. Es per
ela que leis abalissèm : un jorn ò l’autre, lei pren. Siam estadas
acostumadas de bòna ora a veire partir toteis aquelei qu’aimam. I pas un
instant de nòstra miserabla existéncia que siguem pas menaçadas. Naissèm, vivèm, e morissèm dins
lo torment ; mai vos, mai vosautre, pauròta ! Ren vos aviá pas
alestit au malaür que vos tusta ; deviatz vos creire a la sosta de sei còps.
Aviatz pas vist vòstrei fraires, vòstre paire, vòstre marit, s’enanar au luenh ;
aviatz gaire passat d’annadas a tremolar, a pregar per elei, a leis esperar au
lindau de vòstre ostau. Vòstre pichon Jesús, dins son brèç, èra pas promés ais ondadas
e ai tempèstas. La mar representava dins vòstra idèa un divertiment, l’amusament
d’una sason. Pecaire ! que siatz pas restada ont eriatz ? Qué siatz
venguda querre aquí ? Qué marrit vent vos a menada au mitan de nosautres ?
Leis òmes se contentavan pas de la plánher ; siegue conviccion, siegue
pura volontat d’arma, cercavan a li demostrar que la situacion, tant òrre que
fuguèsse, èra pasmens pas tant desesparada. L’ondada èra ni dura ni menaçanta.
Deviam pas s’estacar a l’avariá qu’aviá gitat sus la greva una importància qu’èra
luenh d’aver. Èra pas, fin finala, qu’una rama tombada a l’aiga, l’embarcacion
liurada d’esperela corriá mens d’azards que bailejada per de mans maladrechas. Èra
malaisit d’admetre qu’aguèsse passat per malha a travers la mena de crosièra
que formavan au larg totei lei batèus pescaires dau Poliguen. Lei fius èran
estats aculhits per sei paires ; la marèia lei tornariá toteis ensems.
Aqueu radier espèr, lo solet que i posquessiam s’acrochar, tardèt pas a s’avalir.
(de seguir, de segur...)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada