Extrach de: Nouvel Observateur, n°2451, du 27 octobre au 2 novembre 2011, p.38Ai recebut l'article coma una bofa (clicar dessus per lo tornar mai bèu). L'istòria d'un Gregau en prèsa amé son epòca. M'a rendut triste que fa 4 ans que vau sus l'iscla de Militèna e qu'enlai ai rescontrat una segonda familha que viu dins una auberga amé una chatona dau pèu lòng que sembla a una serena. Benlèu qu'aquesta annada fuguèt mai fòrta que non pas leis autrei. A l'estanquet Maria i aviá pas que ieu, lei collègas e leis estèlas. La plaja nos èra dubèrta tota. Dubèrta mai, finala... desèrta. Çò que me fasiá pensar a un grand lux. La Mer Egèia per tu tot solet. La jòia de viure se vesiá dins la cara deis estajants. Mai èra pas qu'un signe de sapiéncia. M'avisère lèu que lei toristas gregaus que visitalhan sempre lo país coma tu vas veire leis castèus de la Leira ò Lei Paluns Peitavin èran restats a l'ostau. Pas un Atenian per exemple aviá fach lo trajècte fins an aquí. Per la paur de manca, de la crisi, s'èran plegats sus elei. Vos laisse descubrir aquela polida letra coma se meis amics gregaus me l'avián mandada, dins un rangolum de desesper de pas posquer «viure au país. »
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada