LI A QUAUCARÈN QUE M’A FA PÒU
Li a quaucarèn que m’a fa pòu
Dóu long de la carrièro,
Que tirassavo pèr lou sòu
Un tros de sarpeliero.
Mi siéu pres gardo quatecant
Qu’èro uno vièio femo
Pu longo q’un grand jour sèns pan
Pu maigro que Caremo.
Em’uno daio entre sei man,
Se fasié faire plaço,
Lorsqu’un poulit pichot enfant
Li vèn douna la casso.
Em’ dous gros bastoun en crous
Li fretavo l’esquino
En li disant : » retiras-vous,
Gros aucèu de rapino ! »
Ero laido coum’un pecat,
La vièio desdentado :
E l’avié lei dous uei trauca,
E la tèsto pelado.
Avié tout lou vèntre cura,
Semblavo un brusc d’abiho :
E sai pas qu l’avié gara
Lou nas e leis auriho.
Sei man, sei pèd fasien esfrai,
E sei gambo d’aragno,
Que servirien, au mes de mai,
Pèr espóussa l’eigagno.
Vous dirai bèn quand a de tèms
Car ai soun batistèri :
Ame mai vous dire lou sèns
De tout aquèu grand mistèri.
Dins lou jas aquel enfant dor
Sus de paio pourrido
Es èu que vèn cassa la mort
Pèr nous douna la vido