dissabte, 15 de novembre del 2008

LA FEMNA dei POPAS NUSAS


DEQUE DITZ? Troba de qué ditz la femna dei popas nusas (de manet, lo tam demora pasmens culturau). E ganharàs de regardelas. A tu d'inventar dins la rubrica comentari la legènda que va. Après lei militams votaràn per la melhora frasa.

fèsta camarguenca


ma cosina a la plaja


uèi vau a una fèsta per lei 40 ans d'una cosina gardiana. En Camarga. Espère que la musica sarà pas de la doba...

dijous, 13 de novembre del 2008

meis alibofis sus la tela

Coma degun, levat Mela, me laissa pas de messatge quora escrive de polits tèxtes, me laisse anar a de facilitats per aguer de clients...

lo grand cambiament

Fèsta au restaurant Cabran. Parlam de tot e de ren. Grau, Clo, Aud e ieu. Se contam leis abituds. de la vida vidanta. Lei detalhs que fan rire. Grau conta coma cada jorn s’aubora. Conta coma aplanís lo cossin sus lo morre per escapar au jorn. Ditz qu’es un òme de la nuech. Coma lei suça-sangs a lo solèu en òdi. Aplanís lo cossin sus lo morre, benlèu, aquò lo conta pas, per estofar lei lagremas secas de son esperit desvariat. Es l’ora de la metamorfòsi. Abans amé l’ancian director aviá pas d’oraris. Anava ben a Grau qu’a un fonccionament personau e que fa que capita traç que ben dins son mestier. Sens oraris mai amé d’oradas de creacion viva e d’imaginacion en rambalh dins la tèsta. Nos fa rire. Ditz qu'au levat, la negror magra de son pèu li fa coma una duveta d’un vilan marrit canard escapat de la nissada. Parpalhàs. Espigas. Grau, blancàs, a la cara d’un filme mut. Pichonet, sens còu, negre blanc, biais a la Chaplin, es Grau. Sa cara carga lei stigmatas dei fèstas un pauc tròp cargadas de son eterna joinessa. Lei matins « normaus », Grau raconta, galhard, que pren son temps. Ditz qu'es un malaut. Un afogat d'informacions. Se fa plan planet lo cafè davans una cadena infò de la TNT. E quora a lo temps - a de longa de temps, es un rampelaire - se crompa Liberacion qu’a ben perdut e engolis un autre café a la terrassa dau Sarc. Grau saup viure. Grau saup relativizar amé lo temps. Es dins la cultura, mai trabalha au cafè, se volètz...

Grau, set ans fa qu’es lo responsable deis eveniments culturaus de la vila d’Agradà. Es un fadòli que faguèt venir de fuòcs de Versalha sus lo tunèu de l’Empont qu’es un monument roman força prisat per lei toristas d’aquí. Se ditz, que dètz ans fa, faguèt cantar La Mano Negrà au mitan dau tunèu. Un casco sus la tèsta dau public e dei musicaires. Lo concèrt èra a gratís. An aquèsta epòca, la cultura èra prioritaria sus tot. E li aviá pas de normas de seguretat a la con. Desenant, tot cambia. Cambia lo director, garda lo decòr. Lo director vòu cambiar de linha budgectària. E la crisi l’adoba ben, au director. A d’amics dins la cultura, se sent, que farián mielhs que Grau a son pòste. Es aquò que dèu pensar, lo director, en levar lo bonjorn a Grau, qu’es un optimist nascut. E òc la crisi l’adoba ben quora gausa parlar a son personau, au director : « Es la crisi. I a pas d’argent dins lei caissas. Siáu nafrat, es ansin. Benlèu que deman aurem d’autrei prioritats que vos. » E lo director part dins son burèu, s’embarra a clau. Clò ditz que jamai l’ancian director s’embarrava pas coma aquò. A clau. Aquò tapa sus lei nèrvis de Clò, Aud, e Grau. Aquela manca de comunicacion mentre que trabalhan de lònga amé un barrutlaire vò l’Internet. E se pòdon pas parlar d’un burèu a l’autre. Clò òbra a costat dau director. Li tapa sus lei nèrvis. L’autre jorn, au restaurant Cabran petava lei plombs en manjar sei noodles asiatics. S’engolava la sièta coma un manga amé una bocassa de pelican. Sens mastegar.

Aquèste matin, Grau se vei anonciar un cambiament de l’estatut dei personaus. Imagine que davalarà doçamaneta a çò que dèu èstre la sala d’acamp. Clò e Aud, que son de chatas normalas deis annadas 90, nivèu bac, cultivadas, bilingas ò trilingas, meis amigas de fèstas, de filhas simplas mai normalament educadas per l’escòla de la republica, davalaràn am’èu. Imagine que l’esperaràn dins lo corredor. Benlèu, qu’an aquèste moment se sentirà coma lo jorn de l’orau au bac : una caga sens nom. Ò alara, amé l’exageracion dau moment benlèu que se sentirà coma un condemnat dins lo corredor de la mòrt. Nimeño abans la darnièra corridà. Es un periòd onte fau faire sa crotz sus çò qu’òm aima faire.

Faudrà rintrar dins lo burèu. Lei taulas, leis unas fácia ais autras. Aujornd’uèi Grau se trufarà pas dau director en mandar de textòs risoliers sota la taula. Mòde silenciós. Per lei textòs e èlei. Siegue lo capolier va anonciar que Grau sarà a la comptabilitat. Siegue li dirà de tornar bravament a la vila d’Agradà s’escondre dau solèu, dins sa cambra, amé son cossin.

Dins mon imaginacion la vila d’Agrada èra disparièra de la vila de Tam. Dichotomia. Maniqueism. La vila de Tam èra la vila dau retrach, dau pojadisme, de la fin dei libertats culturalas ont podiáu gaire subreviure que per obligacion professionala. Mai lo fach s'acontentava d'èstre localizat sus un recanton provinciau e vergonhos dau pais. La vila d’Agradà èra la vila espanhola, latina, duberta, sens diferéncia sus lei lengas, lei culturas, lei colors de pèu. La vila de la tchacha. Au solèu luminós. Clafida de gens optimists. De tèstas d’artistas mancats ò capitats. Meis amics caricaturaus. Sortits dei filmes de Fellini. D’amics que manjan. Que begon. Que son. Mai l’espaci luminós, coma un lume de tiatre sus l’empont negre, se redusis sus una ponhada de personas lassas que comprenon pas perque s’arrèsta aquí lo progrès dau bonur professionau. La libertat dins un air bag.

dimecres, 12 de novembre del 2008

lo restaurant cabran d'Agradà

Amé lei collègas, Clo, Au, e Grau avèm manjat dins un restaurant cabran de la vila d'Agradà. Lo restaurant cabran a una musica longe e una carta grafica ben definida dins lei colors de sei salas, de sei menuts e de sei vestits. Aqui èran totei vestits en arange. Miam: Lei servicialas an un sonrire comerciau. I a un biais de prepausar lo menut cabran, de presentar lo menut cabran, de parlar ai practiquas cabrantas, porgit dei restaurants cabrans. De cops que i a, te veses amé la mascota cabranta dau restaurant (una monina migosa e ronhosa made in japan que faguèt sei debutas amé Cantau Goyà) doncas te veses amé la monina que t'aganta per la fotografia en numeric que se placarda tot d'una sus lei parets de la sala. E te veses en 16/9 sus leis ecrans gigantàs. E siés oblijat de faire "coco babau... coco babau" amé la monina. Es lo restaurant cabran. Te fau vestir amé de vestits cabran. Clo, Au e Grau èran proprets. Ieu, amé la perda de poder de crompa, fasiéu vergonha. Aviéu una gileta (la perfeccion au masculin) e un camisot que portave quora ère licean. Vos parle pas dau jean. Que semblave sortit d'un clip de Renaud per la cançon per l'etiopia. Bon... Ere pas d'aise. Se falié pas faire remarcar. Siés blanc, propret, siés lo clone dei practiquas dei restaurants Cabran.
Amé tot aquo, avèm oblidat de parlar dau manjar. Que Cabran es pas qu'una cadena alsaciana (oc, venon d'Alsacia mai sembla puslèu a un manjar-lèu asiatic d'Euromiquet e non pas a una usina de Chocrota de Colmar). Lo concèpte geniau dau restaurant cabran: Te faire manjar.
Te fan tot dins una sartan asiatica arange. E zo, as pas que de causir ton manjar. Te mesclan tot aqui dedins. Forra-borra. Pagues 20 euros la sartan e dos negres (oc, lei sartaniers asiatics dei restaurants cabran son negres) te fan fregir lo tot dins una olor de gralhon. Doncas, fas la coa coma a la cantina. Mai a a la cantina pagues 3 euros. Me prepausan de carn. Dise oc monsur, mercés monsur. Puèi de peis. Dise oc monsur, mercés monsur. De noodles (au restaurant cabran fau pas dire pasta fau dire noodle se que non podon pas te prene la comanda sur la causa que pren la comanda e que sembla a un I-Pod perque lei servicialas dei restaurants cabran sabon pas ecriure una comanda pasmens sabon clicar es la modernitat dei restaurants cabran es de pas dire pastas mai noodle e de tot biais es registrat coma aquo dins l'ordenador dau restaurant cabran). Me prepausan de liumes (oc monsur, mercés monsur). Pomas d'amor, porris, caulets e me prepausan de faire fregir de ... navèus. Alara aqui, sens me n'avisar sorte la frasa dau siècle: "A non. M'agradan pas lei navèus. Lei navèus an gost de lofa". Anava pas ben, la frasa, amé lo luoc. Fasié pas brancat. Fasié pas cabran. Fasié branca.

diumenge, 9 de novembre del 2008

que d'alas per un clown, sason 2, episodi 5

m'an trobat un numèro. Siéu croner amé una liza minelli. Enfin, assajam.

Serafina



L'autre jorn l'i siéu anat. Passava a Agradà. Au cinèma li avié una collèga clown. Una clowneta. Me diguèt: "coma siés vengut?En veitura? On'as parcat ta veitura? " Li diguère "Per trin". E me diguèt "Ont as parcat ton trin?".