Lei seradas amé Delfilm se passan dins lo bonur. Lei seradas amé Delfim se passan alentorn de la cançon. Oc d’aquela cançon preciosa que nos liga totei dos. Dins la vila de S-Q onte la frescor fai son reiaume. Douça frescor d’un mes de mai. A dins sa discotèca un fum de viniles que senton encara lo nòu. D’aquela odor singulara que fa dau 33 torn un objècte unenc. Gròs, redond, fragile, que pren de la plaça dins lei mans. Negra regalissa. Me manca la sabor dau 33 torn ! Lo silhon, lo microssilhon, lo disc sus lo vira-disc laurat per lo safir...
Delfilm a encara de caissetas tamben. Vos remembratz lei caissetas ? AAAAAAAA ! Lei caissetas ! Doas facias. Una fragilitat segura. Una benda que se vira, que se fa rosigar per lo lector. Un objècte limitat dins sei possibilitats. Delfilm a tornat trobar mei caissetas de licean qu’aviáu perdudas. Lei caissetas marcadas maladrechament de mon escrituras patarassa au marcor negre (aquò, me pensave, fasiá anarchiste… ). E tanben lei cançons qu’aviam registradas sus un quatre pistes. Un pauc cerebralas, un pauc romanticas. Fòrça liceanas, qué !
Era una serada rica. Avèm charrat deis influéncias en Art. Lei cançons qu’aimam, que fan partida de la nòstra pèu, de la nòstra istòria. E la question filosofica après l’aperitiéu dau darnier vernisatge dau Libre dins La Pèu : Aquelei voès que nos guidan nos parlan-ti perqué leis avèm trobadas de nòstre propre sicap vò son-ti presentas perque nos son estadas transmesas per quauqu’un que compta dins la vida personala ? Ieu, sabe, que Brel me seguirà de lònga mercés a mon paire. Lo Jazz, lei Beatles, segur, es la maire. Renaud, perque en cinquenca ère amorós de Catarina Certitud e qu’en 1987 faliá se vestir en lobard e aguer un quasèrn sur lo cantaire per agradar a Catarina Certitud. (Vos dise pas lo rastèu pasmens. Pecaire ! Me restarà la cançon per plorar…) Mai tot aquò nos fa una bela camba.
Puèi…Avèm concluit … Bè… Sabe pas plus… Enfin… Çò qu’avèm concluit es que li aviá d’artistes que contarián fins a la nòstra mòrt e… basta ! Per ela, es Higelin. Lo disc descubèrt a costat de la cadena estereò de sei gènts. Aquela folia, aquela poesia que la rassegura, l’espanta e la fa viéure. Segur ! Es Higelin ! Me prestèt una compil per faire mon educacion. Avèm escotat lei cançons de Trenet per Higelin. Lo promier album de Camilha. Avèm fach de silèncis pregronds, leis uelhs banhats per de cançons tristas per se dire… Pas de comentaris… Se comprenèm… Me faguèt escotar una cançon de Fontaine-Higelin per Birkin-Daho. E tanben una autra cançon de sabe pas plus quau. Mai fòrça pregond, parier. La cançon es un Art, bordèu de sang ! La cançon es un Art !
Puèi sus lo còp de 12 oras me garcèt defòra. Deviá reçaupre un autre de seis ex, Delfilm. Un que fa lo… discari !
Delfilm es la musica, Delfilm es la Cançon.
Delfilm a encara de caissetas tamben. Vos remembratz lei caissetas ? AAAAAAAA ! Lei caissetas ! Doas facias. Una fragilitat segura. Una benda que se vira, que se fa rosigar per lo lector. Un objècte limitat dins sei possibilitats. Delfilm a tornat trobar mei caissetas de licean qu’aviáu perdudas. Lei caissetas marcadas maladrechament de mon escrituras patarassa au marcor negre (aquò, me pensave, fasiá anarchiste… ). E tanben lei cançons qu’aviam registradas sus un quatre pistes. Un pauc cerebralas, un pauc romanticas. Fòrça liceanas, qué !
Era una serada rica. Avèm charrat deis influéncias en Art. Lei cançons qu’aimam, que fan partida de la nòstra pèu, de la nòstra istòria. E la question filosofica après l’aperitiéu dau darnier vernisatge dau Libre dins La Pèu : Aquelei voès que nos guidan nos parlan-ti perqué leis avèm trobadas de nòstre propre sicap vò son-ti presentas perque nos son estadas transmesas per quauqu’un que compta dins la vida personala ? Ieu, sabe, que Brel me seguirà de lònga mercés a mon paire. Lo Jazz, lei Beatles, segur, es la maire. Renaud, perque en cinquenca ère amorós de Catarina Certitud e qu’en 1987 faliá se vestir en lobard e aguer un quasèrn sur lo cantaire per agradar a Catarina Certitud. (Vos dise pas lo rastèu pasmens. Pecaire ! Me restarà la cançon per plorar…) Mai tot aquò nos fa una bela camba.
Puèi…Avèm concluit … Bè… Sabe pas plus… Enfin… Çò qu’avèm concluit es que li aviá d’artistes que contarián fins a la nòstra mòrt e… basta ! Per ela, es Higelin. Lo disc descubèrt a costat de la cadena estereò de sei gènts. Aquela folia, aquela poesia que la rassegura, l’espanta e la fa viéure. Segur ! Es Higelin ! Me prestèt una compil per faire mon educacion. Avèm escotat lei cançons de Trenet per Higelin. Lo promier album de Camilha. Avèm fach de silèncis pregronds, leis uelhs banhats per de cançons tristas per se dire… Pas de comentaris… Se comprenèm… Me faguèt escotar una cançon de Fontaine-Higelin per Birkin-Daho. E tanben una autra cançon de sabe pas plus quau. Mai fòrça pregond, parier. La cançon es un Art, bordèu de sang ! La cançon es un Art !
Puèi sus lo còp de 12 oras me garcèt defòra. Deviá reçaupre un autre de seis ex, Delfilm. Un que fa lo… discari !
Delfilm es la musica, Delfilm es la Cançon.
5 comentaris:
Dels Vinils, m'agrada lo bruch...
Mas ieu èra Pink Floyd, los Beatles, comprats a Emmaüs per pas grand causa.
Parlèretz de cançons tota la serada, e parlèretz pas de Brassens?
T'aimi pas mai mon Tamonet...
"Les écrivains qui ont recours à leurs doigts pour savoir s'ils ont leur compte de pieds ne sont pas des poètes: ce sont des dactylographes."
Leo Ferré , préface de Poète...vos papiers !
brassens es ton territori. Fasia plagiat e doncas...non. Nafrat!
Ok
alara t'aimi encara e totjorn.
Tu sais me faire plaisir... Grand merci à toi! Je t'embrasse tendrement, Delfilm
Publica un comentari a l'entrada