Lei Messògas 9

Ma precedenta glòria de carnavau es tombada dins l’amnesia badanta. Pas ren de dire. Deve subir aqueu patiment au cada jorn per obténer reparacion. Es pasmens estranhi, degun se rementa pas que siáu estat lo pintre de la bèla rosèla, degun se rementa pas que siáu estat lo Pirata dei Sèt Còlas.

Puei, un matin tot cambia. Lèva sa punicion, Mamà. Enfin vau descubrir lo contegut de la boita. A costat de ma tartina, burre-chocolat de podra, La Maire lo pausa, aquí, sus la taula, lo tresaur. Me ditz, regde :

- Pas tròp lèu. Acaba ton dejunar.

Espèra aquí, a m’agachar mastegar. Te laisses pas atalentar per la temptacion. Tèn-te tranquille. Coma a la corsa d’endurança, pas abrivar au darnier moment. Gardar lo ritme, lo ritme de ma lentosa redempcion. Destaque mon agach de l’objècte. Nutre fàcia a sei silencis. Un solet desbordament e seriá la fin.

Se tòrna embarrar dins sa cambra. Passa d’oradas dins sa cambra mamà, dempuei que trabalha pas plus. La tubèia de sei Fine fa la sèrp sota la pòrta tampada. Ausisse sa votz. Comprene gaire sei mòts. Vibra lo telefonet. Mon paire ? Òc. Comprene lei paralaus claramanent ara. Mamà murmura son pichon nom, ara. Lei laisse ai conversacions d’adultes.

Acabe mon dejunar. Lave la terralha. Amb un cotelàs, ensaje de faire aigre e solevar lo cabucèu de la boita. Grate un pauqueton. Aï ! Se dubrís ! A ieu, Grècia ! A ieu, papà ! A nosautres, lo bonaür per tres ! La fin de l’escòla ! Acabats lei devers ! Adieu-siatz la plaja e sei castelàs ! Ma cabana de rosèlas en palissada ! Alora ? Quant de bilhets ?.. De dollars ? D’èuros ? De… E ? A. Ben. Nani. Decepcion. Adieu-siatz bilhets, adieu-siatz pèças rovilhadas, adieu-siatz Grècia, adieu marin, adieu libertat. Vese… Descubrisse, aquí, davant ieu… bi… mai non… aquò’s pas possible… un vièlh quasernàs porrit, manjat per lo mosit e una mena de mofa verdassa que pudís. Sus la cubèrta, Varòt a pegat una pichòta reproduccion ont es marcat : Madrid, Museo Nacional del Prado, El Toro Mariposa (lo taur parpalhon) d’après lo pintre Francisco de Goya. Signat : V. V coma Varòt. Dins una envelopa de papier, se tròba un gredon-mina mastegat e una gòma tota traucada.

Lo demorant dau quasèrn es clafit de dessenhs que tròbe laidàs. Que vire e que revire. Me siáu batut per aquò ? Ai mentit a Mamà per aquò ? Ai luchat per aquò ? Ont’es l’argent que te vei urós ?

Varòt, lo dessenhator, declina cada pagina sota l’influéncia de Picasso e de son buòu parpalhon : un campanhòu-solèu, un lop-tartuga, una girafa-colòbre, un darbon-limaça, una vaca-sèrp. Mai aquò rapòrta ren. Ren. Es coma lo brolhon de sei cançons. A pas cap de sens.

Siáu maucorat.

Escampe lo quasèrn sus la taula e me vau cochar. Lei lagremas de la nuech an conflat puei pegat meis uelhs au matin.

Pasmens a pas cambiat de plaça, lo quasèrn.

Ma Maire : « n’es acabat lo temps dei bònei resolucions. Pensave qu’aviás après a tot recaptar. As laissat ton rambalh sus la taula. Caraco. Espère que netejaràs tot. »

Beve mon chocolat amar. Vaquí, çò que, misèria, sonave mon tresaur. Dins la lutz, lo fulhete, e coma per magia, li tròbe una cèrta beutat, coma se l’aviam cambiat dins la nuech. Intre, alora, dins una granda fasa d’observacion : coma es facha l’ombra sota lo campanhòu ? La carabessa de la tartuga que sembla sortir de la pagina e que dona una mena de movement, quetei son lei trachs que lo crean ? Lo darbon-limaça sortís d’un trauc de papier : coma fa náisser l’illusion, Varòt ?

Tornarai començar cada jorn fins ai vacanças d’estiu, dins un quasèn a despart, la còpia d’aquelei modèles per oblidar que siáu decebut e qu’aqueu tresaur d’aquí servís a ren.

Puei un sera de junh, rende la boita a Varòt. L’òme m’agacha, pas besonh de parlar. Basta lo dessenh. Aquí la boita, lo gredon-mina, la goma traucada.

Cochat au pè de la tresenca branca, au solèu, Varòt descubrís meis òbras nòvas. Ai capitat de dombdar l’ombra, la tecnica de l’engana-uelh, lo movement, l’illusion. Se meravilha. Son coma disiá Viger mei reinvencions : mei camèus-libellulas, mei girafas-chins-motons, mei pòrcs-lapins. Varòt, amusat, encatat, amaisat, dormís tres jorns sensa se desrevelhar. Se trufan lei Mamàs au debàs de la còla.