La Ròca dei Gabians episòdi 14

 

Capítol XIV

Onte son ?

Mai tornem prene lei causas un pauc mai naut, au moment onte l’embarcacion bailejada per Mèstre Legoff aviá laissat la baia. Lo Poliguen demorèt quauquei temps encara silenciós e desèrt. Dòna Enric, e se derevelhant, èra pas estada suspresa de pas trobar son fiu pròche d’ela. Sortiguèt dau bòsc, cerquèt Marc deis uelhs, e, lo vesènt pas, supausèt qu’èra a s’amusar ambe leis autrei dròlles lòng dau maratge. Aquela supocision èra ben naturala : Marc ne’n usava ansin cada jorn. Acabèt l’après-miegjorn en companhia dei pantais lei mai douçs : per un d’aquelei jòcs crudèus onte l’astrada sembla de se congostar, fasiá boqueta ai promesas de l’avenidor, mentre que l’ocean carrejava la darnièra rama de sa vida.

Au vèspre, tota la populacion de la borgada èra tornada, franc dei pescaires. Lo Poliguen aviá représ un pauqueton son biais e sei moviments costumiers ; mancava pas que lo bruch dei dròlles. Degun encara pensava pas a se tafurar de seis abséncias ; lei maires, elei, se ne’n socitavan gaire, acostumadas qu’èran dei biais d’aquelei bomians. Anavan acórrer a l’ora de la sopa, coma una benda d’aucelons afamats.

Venguèt l’ora, èra banhada la sopa : gaire d’enfants ! Aquò semblèt estranhi, s’estènt jamai presentat fins a l’ora d’ara ; mai lei femnas que veson partir seis òmes cada jorn a la mar, e sei mistons a pron pena espelits s’ebatre ai pès dei montilhas e trotar sus lei gravas, se desvarian pas per tant pauc. Mai prompte a s’esmòure, Dòna Enric aviá ja batejat leis estèus en cridant lo nom de son fiu. Ensajèron, per l’apasimar, de li faire entendre rason. Cadun se ne’n mesclèt, cadun i meteguèt dau siu. Marc èra entre de bònei mans, corrissiá pas cap de dangier. Lo país èra segur, lei drollàs èran gaire necis, la còsta e lei rompents avián pas de secrets per elei. Èran sensa dobte a la fiera de Gueranda onte una chorma de chins saberuts atrivava l’eleit de la societat circonvesina ; benlèu a la borgada de Batz, onte, se faliá creire la rumor publica, se liuravan a de frequenteis orgias de pans d’espècias e de macarons. Tot s’acabariá per quauquei rostas, èra lo piéger que posquèt arribar.

Pasmens s’èra facha la nuech, e leis dròlles avián pas reaparegut. Leis esperits començavan a rebolhir. Teniá pas en plaça, Dòna Enric. De paludiers, a sa preguiera, èran partits dins totei lei direccions. Leis uns devián butar fins a Gueranda, leis autres fins a la borgada de Batz. D’autres avián mission d’explorar leis amèus e lei bòrias dau vesinatge. Dins l’espèra de sei retorns, la populacion tota èra recampada sus lo cai.  Òm s’agitava, òm paraulejava, òm se perdiá en conjectura sensa s’aprochar de la veritat. D’imprecacions contra leis absents espetevan dins lo grop dei maires. Caduna se ne’n preniá au fiu de sa vesina : te laisse pensar se Legoff, gardian dau tropèu, èra esparnhat !

Lei comentaris, lei recriminacions anavan son trin, quora un giscle, agre, inarticulat, s’arborèt subran dau costat de la platja ; lei femnas se regardèron entre elei e se signèron devotament.

— Bòna Maire ! s’escridèt la maire Guilhamin, es Bibia que ritz, i a un malaür !

(De seguir, de segur...)