La jornada s'acaba dins lei talhiers. La calor cala. Es lo promier còp que fasèm lei rescòntres d'Arle sensa l'impression d'un grand lassitge. L'organizacion, la coeréncia de l'ensems nos an convençuts. Capitam pas de laissar Arle. Manjam dins un restaurant suau que se ditz Fad´Òli. S'inventa pas nimai.
Lo paure vesin de taula, dei gròs braç, se tròba solet subran. Comprenèm que son amiga ven de lo laissar. Lo temps d'un flash.Eu, saup pas se dèu continuar lo repais qu'a comandat ò la seguir. La seguís.
La veitura que nos tòrna cap a la Vila de Tam breça Calon que se rementa deis imatges de jovença dei clichés retrobats dei camps rodanencs dau frònt popular puei d' aqueste còs torçut, perdut dins lei montanhas, dins un paisatge d'aubes que sembla a d'esculpturas. Dins sa tèsta la polida fa son montatge.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada