Lei Messòrgas - 4

Ai pas temps d’escotar sei lausenjas. Que me diga onte se tròba lo tresaur, lèu ! Lèu que faga son plan ! Pense qu’a un fum d’argent. Varòt, ne’n siáu segur, garda lei pecetas ròsas de un, dos cents que li dònan lo monde dempuei d’annadas. Se tròbe sa fortuna e que la balha, anarai pas a l’escòla deman, anarai ambe Mamà sus l’illa gregala retrobar papà e aurai pas plus besonh de faire leis exercicis per la vida tota, e tubarà pas plus sei Fine, e serà pas plus trista, e aurem pas lei telefonets que nos gastan la vida e viurem nús, e Papà aurà pas plus besonh de navegar e passarà sa vida a potonejar mamà. Aurà pas plus ren de dire Viger e la veirai pas plus. Plus jamai. Serai ric. Poirà pas bramar perque ponchine dins mon quasèrn de mats. Poirà pas plus bramar qu’es Varòt que ponchina dins mon quasèrn de mats, desenant. Poirà pas plus cridar perque pense que lei matematicas servisson a ren. Subretot per lei gents rics. Nani. Serai autra part, dins una vida onte solets l’argent e lei matematicas servisson a ren mai que mai quand siás ric. Nani. Serai autra part, onte, solets, bastaràn lo solèu e l’argent. Farai d’esculpturas de sabla que me lèvera la mar. D’esculpturas de sabla que semblan a mei personatges sus mon quasèrn de mats. Pintarai una palissada bèla a l’entorn de la cabana nòstra quilhada dins leis aubres que nos servirà de nis, una cabana enviroutada de rosèlas, roge viu.

De seis dets negràs, apueja fòrt sus lo gredon, Varòt. Lo dessenh representa lo mai grand dei pins pinhons au mitan de la pinèda. Dessenh detalhat de fuelhatges. Estompa lo granit au pè dau pin per afortir leis ombras. Siáu espantat per tant de tecnica e de rigor. Dins una vida mai : èra un Artista, Varòt ? Un Artista que pudís mai un Artista ? Nos dessenha : sembla nosautres. Puei fa una sageta que mena au mai grand e au mai vièlh dei pins pinhons e a la tresenca rasiga que sortís, apueja fòrt sus la mina :

- Es aquí que se tròba, aqueu tresaur, au mitan de la tresenca rasiga que sortís.

Excitat per l’idèa de trobar fòrça d’argent, me reconéisse pas plus. Gause li parlar, tanque meis uelhs dins seis uelhs. A pron pena, se m’ausisse dire :

- Enfin ! Se i a un tresaur au pè de l’aubre, Varòt, perqué restas aquí ? Ambe tei biais crassós ? Podriás èstre fòrça ric e pasmens te pagar una docha ! Una docha vertadièra, ambe d’aiga, pas de bièrra ! Una docha dei tudèus d’aur !

- Perque… bota ! comprendàs mai tard ! Quora auràs trobat la boita dei biscuech. Zo ! Dau ! Mossalhon ! Vai ! Vai !

Çò que fau e me dirigisse cap au camin esquissat. Aquò’s pas complicat. Ai mon idèa dau camin. Aquò vai ben. N’i aurà per cinc minutas. Aquí mon plan : destèrre lo tresaur. Tòrne la boita a Varòt. Prene çò dedins. M’entòrne a l’ostau. Vau gostar, mòstre puei lo butin a mamà que m’a punit promier car siáu en retard puei logam lo batèu sus internet per deman que nos menarà en Grècia per la vida tota, puei papà navegarà pas plus, e puei, e puei, e puei farai una palissada enviroutada de rosèlas nautas dins una cabana que nos servirà de nis. Brèu, me tòrne dire tot aquò. Cinc minutas dins una vida : aquò fa pas ren. Ai lo drech de mancar l’ora. Ai lo drech de trapar lo tresaur per rendre mamà urosa. Ai drech de desobeïr.

Escale lo ribàs e me dirigisse cap au grand pin pinhon, pas tròp luenh, pas tròp pròche, direcccion la tresenca rasiga que sortís. Mai s’es cortet lo viatge, l’entreprèsa es riscosa.

Reconèisse Tomàs, aqueu grand tòti dau collègi, que m’arrèsta. S’escond per tubar. Pudís lo tabac. Ai l’impression que sa tubèia fai de dessenhs de tèstas de mòrt dins lo mistrau que s’arbora. Tampa lo camin. Perde mon temps. Siáu preissat : deve trobar ma fortuna, me faire perdonar de mon retard per cambiar de vida. Me buta lo delinquent.

- Qué fas aquí sus mon territòri ? Veses pas que siás au mieu ? Passaràs pas !

Verai que dins la pinèda, nos fau pas i anar : es lo camin dei grands que potonejan lei drolletas e fan d’autrei causas que me pareisson mens claras. Me bota, un còp de mai, Tomàs. Me pren per leis espatlas, me bolega. Un gigant ! Ensaje de li donar de còps de pè. Tròp tard. Enfonsa ma tèsta dins la fanga. Un còp, dos còps, tres còps. Mon vestit de pirata s’estraça. Lo tricòrn de capitani rola sus una peta de chin, mon folard se desnosa e s’envòla cap au castèu Sihol, ma longa vèsta de tèla de vèla s’arrapa a un bartàs ponchut, s’estira per s’estraçar. Me sòbra la talhòla, mei braias cortetas qu’i marche dessús per téner drech, mai cabusse sensa relambi : s’estraça ai ginolhs, perde una de mei cauçaduras dei blocas. Malur ! Qué va pensar Papà se s’entòrna e vei son present barca a travèrs ? Tomàs m’acaba ambe de grands còps de pès sus la tèsta. Ma cara se fa blava. Sotalèva un rocàs per m’ensucar. Aquí tot es rocàs. Mai siáu testard e coma au balon, resquilhe, quora me corrís après. Sentisse lei calhaus e lei pinhons dei pins que me degalhan lei pès. (... de seguir).