- Alta ! Polícia ! Bolegatz
pas !
Nos parla :
- Vesètz pas que geinatz l’òrdre public e que
lo fasètz bramar lo Varòt ? Lo pièger es que canta ! Lei residents se
planhisson, a l’entorn ! Prenon paur lei mamàs d’escolans. Cridan lei
pichonets. A dequé jogatz ?
Reconèis lo conselhier
d’educacion e tòrna prene :
- Meis excusas Sénher Faure ! Ben lo
bònjorn, Sénher Faure ! Vos aviáu pas remés ! Siatz responsable
d’aquelei jovents, vos ?
- Montatz ambe nautres,
Sénher Caramico, an un quicòm de nos mostrar, lei jovents. Siam l’autoritat,
nos devèm coma d’adultes responsables de leis acompanhar.
Quanta farandòla
curiosa, Tomàs, Quentin, son chin, Caramico e ieu montant cap au tresaur !
Cap au pin pinhon, tant luenh, tant pròche.
A ! Aquí-lo !
Lo grand resinós ! Grècia, siás nòstra ! Mai me demande coma me pòde desbarrassar
d’aquelei cinc indesirables quora l’aurem trapada la boita. Mentre que podriam
s’agrovar e, ambe l’ajuda dau chin, gratar sota lei rasigas, la tresenca rasiga
que sortís, tremolants e desirós de descubrir la fortuna que nos espèra…
Pataflòu… Una siloèta feminina dei cambas lòngàs aparèis, la diriam tancada
dins la tèrra…Camelia! Aquela que tuba de Fine coma Mamà.
Nos parla, de sa votz
grèva de ròca, gastada per lo tabac :
- Qué furnatz ? onte volètz gratar ? Mai,
vesètz pas qu’es mon aubre, aquò ?
- Madama !
Levatz-vos dau mitan !
Apuèja son talon agulha
de son pè senèstre, aquí onte lo gròs Varòt a pausat son gredon, dau costat de
la tresenca rasiga que sortís. Dessenha un trauc dins la tèrra. Paure de
ieu ! A lo pè sus lo tresaur MIEU ! Coma desgatjar aquela pertega
tancada ? Siam totei vergonhós davant aquela polida dòna. E mai
Tomàs : saup pas coma se comportar per la faire partir. Ara es lo chin que
pren la decision. Se resquilha entre lei doas polidei cambas de Camelia, grata
que grataràs sus la tresenca rasiga, pregond, grata que grataràs, sempre, grata
que grataràs, pregond, pregond. Aquí-la ! La vièlha boita de biscuech que
se se prèissa, èu, d’agantar dins sa maissa.
LO TRESAUR ! Camelia comprenènt que s’agís d’un quicòm de preciós de
cridar :
- Aquò’s mon aubre ! Aquela boita es
mieuna ! Anem, chinòt, tòrna-me aquò !
- Aquò’s mon chin, çò ditz Quentin, es mieuna la
boita. Es mieuna la boita. Au pè ! Au pè !
- Faudriá benlèu la
faire examinar per lo collègi aquela boita : question de seguretat. Deve
saupre çò que i a dedins abans de la posquer tornar ai joines, çò explica
Faure. Vai-t’en saupre çò que s’i escond ? Es mieuna la boita. Mai quau
sauprà m’arrestar aqueu chin d’aquí ?
- Mai es pas vòstra,
remarca Caramico, dèu èstre rendut a son proprietari ! Balhatz-me
aquò : balhatz-me aquò que la vau rendre a Varòt !
-
S’aviáu pas cambiat mon biais d’èstre e s’aviáu pas vougut protegir Julian sus
son camin, seriatz pas jamai arribats aquí, assegura Tomàs. Per mon cambiament
de comportament, me devètz donar la boita. Ai drech a ma recompènsa. Es mieuna,
aquela boita.
Ditz ren lo chin (es un
chin) e s’escapa de la man de son mèstre, la boita dins la gola. Vira, revira,
plan planet a l’entorn de l’aubre, en fasènt de bombs misteriós. Se butam, leis
uns, lei autres per l’agantar.
Quora, venènt de sabe
pas onte, vese ma Maire coma una fadada montar sus lo Mont Duplan. Crida. La
reconeissèm gaire. D’un còp, mistrau cala. Kaki s’asseta au sòu per l’agachar.
Degun gausa pas brandar. Descubrís çò qu’es l’autoritat d’una Maire, Tomàs… Me
parla, leis uelhs injectats de sang :
- A ! Coma te vese, bedigàs ! Doas
oras que t’espère a l’ostau ! Mai pòs pas donar de tei nòvas ? E
vosautres ? Qu’avètz de virar a l’entorn de mon dròlle ?
Japa, Kaki. Tomba au
sòu, la boita. L’aganta, ma Maire :
- Te ! Qu’es aquò ?
- Dòna, çò ditz l’agent
Caramico. Podètz pas partir amb aquela boita. Es a quauqu’un mai. La fau tornar
a son proprietari.
- Evidentament. De quau
es ?
Respond lo flic, son
desesperats leis autres : se derraban lei peus.
(...de seguir)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada