divendres, 6 de juliol del 2018

Leis Messòrgas 6


Aqueste còp, nos vaicí totei tres, tres ombras dins lo solèu que tomba, montant cap au grand pin-pinhon. Pas tròp pròche, pas tròp luenh. Direccion la tresenca rasiga que sortís. S’abriva lo temps.
Vibra lo telefonet. Mamà. Pas respòndre. Serà lèu per nosautres lo tresaur. Reconéisse son inquietud dins lo biais que vibra. De lònga fai vibrar. Vòle pas que lo Tomassàs s’avise que se rosiga, La Maire. Vòle pas que veja sa cara que s’aficha sus l’ecran tactile. Vòle pas que me prenga per un petachós. Vòle que me crega fòrt, independènt, orfanèu, sensa Maire. Vòle que me crega òme. Secretament, pense pas qu’a ela. Dins una mieja-ora, va me promete, quora aurai afrontat lo Tomassàs, li anonciarai lo despart per Grècia.
Subran au mitan dau terren, mentre que pensave qu’abançaviam fin finala cap au grand pin, aparèis un tresenc mostre. S’arrèsta, un còp de mai, lo temps. Kaki, lo bull-dog de la Maire de Quentin, lo fiu dau maçon, s’es escapat. Baveja e nos japa dessús. Lo Tomassàs que tuba, potoneja lei drolletas, escond sabe pas que au pè deis aubres, que cranhís degun, tremola de la paur. Plorineja :
- Lei chins, lei cranhisse, s’esclafiga dei senglòts.
Una taca jauna se dessenha dins sei braias, davant. Pissa. Per téner compte de ton atge, te vese coma un brave cagoar, Tomàs.
Pallís Faure :
- Marcamau se passeja. Ieu, tanben.
E a son torn de pissar.
A ? Es aquò l’autoritat ? Ai pas paur, ieu. Vòle faire abans, pense ais proesas de mon paire, a la fisança de ma Maire, me remente que, i a gaire, ère lo Pirata dei Sèt Còlas, badat per totei.
Mai, finala… La paur nos desparaula.
Vibra tornamai, lo telefonet. A ! Ma Maire… Trista realitat. Me fau tornar a l’ostau. Descròque totjorn pas. Se dèu faire de marrit sang per ieu. E lo chin… japa que japaràs. Mòstra sei doas dents de l’uelh en bavejant. Palaficats, siam. Quant de temps dura aquel atupiment ? Me fau tornar a l’ostau ! Me fau avisar La Maire ! Arriba Quentin ambe sa cordilha :
- A ! Aquí-lo ! Lo Kaki ! Desencusatz-lo ! S’es escapat. Vaquí… Òï, brave chin… òï, lo brave chin-chin… Vene que t’estaque… Aquí…
Agacha son mèstre amb amor, li lipa la cara.
- Qué furnatz aquí ? Vos podèm seguir ? Tòrna prene lo Quentin. Cala-te Kaki ! Siás tròp pegós !
Continua la bèla escorreguda. Bèla flibusta sus lo camin. Tòrnamai. Kaki estacat, Quentin, Faure, Tomàs e ieu, montam, montam cap au grand pin pinhon. Coma sembla luenh ! Coma sembla pròche aquel aubre dau mitan dau plan ! Adabàs, ausissèm Varòt que vocifèra :
- Òu ! Pichon ! Òu ! Pichon ! D’aqueu tresaur ? Rende-me-lo !
Canta sa cançon puei :
- « L’òme n’es qu’un brolhon, mos fraires,/ Bon per metre al sac dels pelhaires,/ Una bèstia de cap a fons,/ Dels alimans aquò’s lo pire,/ Margardida Sòl ven zo dire,/ oui, Monsurs, l’òme es un brolhon ! »
Adabàs, vira e revira lo lume de la veitureta dau flicàs. Lo Tomassàs a lei dents clavadas :
- Anem mai, se desrevelha l’agent Caramico !
- « L’òme n’es qu’un brolhon, mos fraires,/ Bon per metre al sac dels pelhaires,/ Una bèstia de cap a fons,/ Dels alimans aquò’s lo pire,/ Margardida Sòl ven zo dire,/ oui, Monsurs, l’òme es un brolhon ! »
La siloèta dau gròs Caramico apròcha dau Varòt. Aquò braceja, aquò brama.
- « L’òme n’es qu’un bro… »
Se cala la cançon. Embarra lo vagabond dins la veitureta blava, l’agent. Ausisse lo piu-piu de la tampadura automatica. Es estat arrestat lo vagabond. Bufant coma lo buòu, monta lo flic per nos rejónher.
- Alta ! Polícia ! Bolegatz pas ! 
(de seguir...)