diumenge, 7 d’agost del 2022

La Ròca Dei Gabians, capitol 17

Capítol XVII

Lei maires. 

Leis oras se succedissián au mitan de l’espavent. Degun dins la borgada. Totei lei pòrtas badavan sus totei lei lindaus desèrts e sus totei lei fogaus abandonats. La fola s’èra espandida sus la còsta e sus lo maratge. Lei fanaus dei chalopas anavan, venián, se crosavan d’un sens l’autre. Lei maires, lassas de crits, se lamentavan a la chut-chut, mentre que leis estajants, recampats per grops a l’entorn de cada fuòc, charravan puei barjacavan sus l’eveniment.

Pas cap de glèisa au Poliguen. Lo curat dau borg de Batz èra acoregut franc de son vielhum, sa preséncia aviá porgit un pauc d’òrdre e d’apasiment dins lo tulmute e la confusion que regnavan au moment de son arribada. Es a sa preguiera que Na Enric s’èra laissada menar en cò d’ela, mai, a la vista d’aqueu liech silenciós, freg e vuege, tustada d’esglari, aviá tampat lei cortinas d’un biais violent, aviá fugit, èra tornada sus la platja. Çò que i aviá de pertocant, èra la compassion que li testimoniava la populacion tota : auriam poscut creire que i a aviá pas qu’ela de tocada e d’esprovada.

— A ! bòna, a ! cara dòna ! disián lei femnas recampadas a l’entorn d’ela, siam totei ben malaürosas, mai siatz segurament mai malaürosa que non pas nosautres. Que nos arribe en totei de calamitats parieras, es lo sòrt nòstre, es la condicion nòstra. Se la mar es nòstre ganhapan, es tanben nòstra enemiga. Un pauc mai d’ora ò tardier, fau que la mar nos prenga nòstrei dròlles. Es per ela que leis abalissèm : un jorn ò l’autre, lei pren. Siam estadas acostumadas de bòna ora a veire partir toteis aquelei qu’aimam. I pas un instant de nòstra miserabla existéncia  que siguem  pas menaçadas. Naissèm, vivèm, e morissèm dins lo torment ; mai vos, mai vosautre, pauròta ! Ren vos aviá pas alestit au malaür que vos tusta ; deviatz vos creire a la sosta de sei còps. Aviatz pas vist vòstrei fraires, vòstre paire, vòstre marit, s’enanar au luenh ; aviatz gaire passat d’annadas a tremolar, a pregar per elei, a leis esperar au lindau de vòstre ostau. Vòstre pichon Jesús, dins son brèç, èra pas promés ais ondadas e ai tempèstas. La mar representava dins vòstra idèa un divertiment, l’amusament d’una sason. Pecaire ! que siatz pas restada ont eriatz ? Qué siatz venguda querre aquí ? Qué marrit vent vos a menada au mitan de nosautres ?

Leis òmes se contentavan pas de la plánher ; siegue conviccion, siegue pura volontat d’arma, cercavan a li demostrar que la situacion, tant òrre que fuguèsse, èra pasmens pas tant desesparada. L’ondada èra ni dura ni menaçanta. Deviam pas s’estacar a l’avariá qu’aviá gitat sus la greva una importància qu’èra luenh d’aver. Èra pas, fin finala, qu’una rama tombada a l’aiga, l’embarcacion liurada d’esperela corriá mens d’azards que bailejada per de mans maladrechas. Èra malaisit d’admetre qu’aguèsse passat per malha a travers la mena de crosièra que formavan au larg totei lei batèus pescaires dau Poliguen. Lei fius èran estats aculhits per sei paires ; la marèia lei tornariá toteis ensems.

Aqueu radier espèr, lo solet que i posquessiam s’acrochar, tardèt pas a s’avalir.        

(de seguir, de segur...)